زندگی را به تمامی زندگی کن!

از بین تمام لباسهای سفیدی که توی کمدم داشتم، یه لباس صورتی رو انتخاب کردم! چون این‌بار من نیستم که باید با لباس سفید و روسری سفید، برای مهمونها چایی ببرم!

مریم قبل از من آماده شده و داره از پنجره بیرون رو نگاه می‌کنه. آرایش ملایمش صورتش رو خیلی ملیح‌تر کرده.

حس عجیبی دارم. حس کسی که توی یکی دو سال به اندازه ده سال بزرگتر شده و حالا داره به خواهر کوچولوش کمک می‌کنه که انتخاب درستی برای زندگیش داشته باشه.

شاید دارم خودم رو مقایسه می‌کنم. شاید دارم خودم رو می‌ذارم جای مریم و حس می‌کنم چقدر فاصله است بین مستانه‌ای که آخرین بار پشت این پنجره وایساده بود و منتظر بود که متین و خونواده‌اش با دسته گل بیان خواستگاریش و مستانه‌ای که حالا روبروی آینه وایساده و چشمهاش از خوشحالی برق می‌زنه.

مهمونها میان. آقای همکار با خواهرش و مادرش. خونواده‌ی خوبی داره. آدمهای مهربون و بی‌ریایی به نظر میان.

سعی می‌کنم نظر مامان خانومی رو حدس بزنم.

وقتی با خونواده‌ی متین مقایسه‌شون می‌کنم تفاوت چندانی حس نمی‌کنم و چون نمی‌تونم مخالفتهای مامان رو با خونواده‌ی متین فراموش کنم، نتیجه منطقی که می‌تونم بگیرم اینه که مامان خانومی با خونواده‌ی آقای همکار هم مخالفت می‌کنه.

مریم و میثم می‌رن توی اتاق که با هم حرف بزنن. می‌رم توی آشپزخونه که چایی رو دم کنم. مامان داره از تابستون حرف می‌زنه . از عروسی من و متین. وقتی می‌رم می‌شینم و خواهرش عروسیمون رو بهم تبریک می‌گه جا می‌خورم. باورم نمی‌شه فقط سه ماه از اون روز گذشته. حس می کنم توی این سه ماه قد کسی که سه سال از زندگیش گذشته، زندگی کردم. زندگی رو با تمام بالا و پایینهاش با تمام خوشیها و ناخوشیهاش تجربه کردم.

مریم و میثم با هم حرف می‌زنن و گاه گاهی صدای خنده‌هاشون شنیده می‌شه و این یعنی مریم از میثم خوشش اومده.

مامان‌خانومی حسابی با خواهر میثم گرم گرفته و  داره برای دخترش انتخاب رشته می‌کنه و این یعنی مامان از خونواده‌ی میثم بدش نیومده.

مامان‌بزرگ هم داره از خاطراتش برای مامان میثم تعریف می‌کنه و این یعنی مامان‌بزرگ از مامان میثم خوشش اومده.

می‌دونم هنوز خیلی زوده راجع به اینکه چه اتفاقی میفته قضاوت کنم. اما خوشحالم که اولین تجربه‌ی مریم یه تجربه‌ی تلخ نیست. خوشحالم که مامان بعد از اون همه غصه ای که سر ازدواج من خورد، حالا احساس آرامش داره و از همه مهمتر خوشحالم که با وجود تمام روزهای سختی که گذروندم حالا دیگه مامان و حتی مامان بزرگ می دونن که اون چیزی که خوشبختی میاره نه پوله، نه سطح تحصیلات خونواده است و نه تهرانی بودن!

‌