دختری با لباس صورتی!

دیروز عصر یه سر رفتیم پارک قیطریه که بعد مدتها یک کمی زیر بارون قدم بزنیم و یه حال و هوایی عوض کنیم. بعد از اینکه نیم ساعت توی پارک راه رفتیم، طبق عادت مألوف رفتیم سمت زمین اسکیت! البته نه برای اینکه اسکیت بازی کنیم، بلکه برای اینکه بچه­‌ها رو تماشا کنیم و از بازیگوشی و شیطنتشون لذت ببریم. ولی زمین اسکیت خیس خورده بود و هیچ بچه­‌ای جرات نمی‌کرد پاش رو بذاره اونجا.

یک کمی اون طرفتر یه استخر توپ بود. رفتیم اونجا و پشت شیشه‌ش وایسادیم به یکه به دو کردن با هم. آخه من دوست داشتم بچه‌مون شکل اون پسر کوچولوئه باشه که خودش رو از حلقه‌ی بسکتبال آویزون می‌کرد و بعد یهو دستش رو ول می‌کرد و قل می‌خورد لای توپها! اما متین می‌گفت دخترمون باید شبیه اون دختره که با لباس صورتی کنار استخر نشسته، باشه!

نمی‌دونم چی شد که وسط این بحثها من یه حرفی زدم و متین هم شک کرد و ترسید و تمام راه برگشت رو دنبال یه داروخانه گشت و بالاخره موفق شد و هرچی من گفتم به خدا شوخی کردم و من مطمئنم و ... دیگه باور نکرد.

وقتی اون چیزی رو که می‌خواست از داروخانه خرید و آورد توی ماشین یهو ترس برم داشت!

نکنه واقعا اتفاقی افتاده باشه؟ نکنه دوتا خطش رنگی بشه؟ نکنه جوابش مثبت باشه؟

متین هم عوض دلداری دادن فقط می‌گفت نگران نباش ممکنه اضطراب روی جوابش تاثیر بذاره!

بالاخره رسیدیم خونه و من با دست لرزون آزمایش رو انجام دادم و اون دو دقیقه­‌ای که وایساده بودم بالا سرش و رنگی شدن خطها رو نگاه می‌کردم قد یه هفته برام طول کشید.

و خوب خدا رو شکر فعلا جواب منفی بود و بچه­‌ای در کار نبود و منم به خاطر متین کوتاه اومدم و قبول کردم که بچه‌مون شبیه اون دختره که با لباس صورتی کنار استخر نشسته بود، باشه!

---

پ.ن: یه چیزی رو توی پست قبل نوشته بودم که ظاهراً منظورم رو خوب متوجه نشدین! برای همین مجبورم واضحتر بگم: " من بلیط جشنواره می خوام."