یه روز از همین روزا...

اولش با یه اتفاق خوب شروع شد...

تا حالا هیچ نامه‌ی محرمانه‌ای انقدر خوشحالم نکرده بود. اول با ترس و لرز بازش کردم. ترس از اینکه نامه از بازرسی یا عقیدتی یا از این جور جاها اومده باشه.

اما نه. نامه از طرف مسئول اداری بود و نوشته بود که تا آخر سال ده روز مرخصی طلب دارم.

ده روز! اونم در حالیکه 14 روز کاری بیشتر نمونده.

ده روز! اونم در حالیکه من امسال دو هفته برای عروسیم مرخصی گرفتم و سه چهارتا مسافرتم رفتم و ...

چندبار با تردید نامه رو بالا و پایین کردم تا مطمئن شم منظورش این نیست که ده روز زیادی رفتم مرخصی!

حس خوبی بود...

یکی دو ساعت بعد دوستم زنگ زد و خبر داد که مادر یکی از دوستای مشترکمون فوت کرده.

و تمام اون حس خوب جاش رو داد به یه غم بزرگ...

بعدازظهر تینا رو دیدم. دیدن چهره شاد و خندونش و روحیه‌ی خوبش اون غم بزرگ رو با یه حس عمیق و دوست داشتنی جایگزین کرد.

اما شنیدن مشکلاتش و اینکه هیچ‌کاری هم از دستم برنمیاد، غم دیگه‌ای رو روی دلم نشوند...

شب که حسابم رو چک کردم و دیدم که گلدونه به عنوان اولین نفر توی طرح خیریه‌مون شرکت کرده و عیدی بچه ها رو ریخته کلی خوشحال و امیدوار شدم.

همین دیگه!

خواستم بگم زندگی یه راه پر فراز و نشیبه. پر از قله‌های بلند و مرتفع و دره‌های عمیق و ژرف!

خواستم بگم که غم و شادی اونقدر به هم تنیده شدن که هیچ جوری نمی شه از هم جداشون کرد.

خواستم بگم که با هر سختی، آسانی‌ست...