دنیای کوچک!

صندوق فروشگاه شلوغ بود و همه‌ی صندوقدارا  تلاش می­‌کردن با سرعت کار مشتریا رو راه بندازن. 

چشم چشم می­‌کردم ببینم کدومشون سرش خلوت‌تره که نگاه یکی از خانومهای صندوقدار من رو به خودش جلب کرد. با اینکه چندتایی مشتری جلوتر از ما بودن، یه لبخند نیمه کاره­‌ای به من زد و با نگاهش تلاش کرد ما رو به سمت صف مربوط به خودش بکشونه.

ناخودآگاه به مستانه گفتم بریم توی اون صف بایستیم. نگاه و لبخند مرموز خانوم صندوقدار کم کم داشت آزار دهنده می­‌شد و گویا اون هم دلش می­‌خواست هر چه زودتر نوبت به ما برسه!

-  پس بالاخره با هم ازدواج کردین!

متین: هاه؟

مستانه: بلــــــــــــه؟؟؟؟


-  می‌گم پس دست آخر به هم رسیدین؟!

متین: بله... آره... اینم حلقه منه!

مستانه: [ مغز مستانه جواب نمی­‌دهد. هرگز این خانوم را نمی­‌شناسد. سرخ شده و احساس خلاء عقلی می­‌کند. ]


-  من سه سال پیش شما دو تا رو توی اتوبوس دیدم! اتوبوس مترو...

متین: اوه! چه جالب. آره ممکنه ما سه سال پیش تو اتوبوس مترو بوده باشیم!
مستانه: [ همچنان اوضاع مغز مستانه بحرانیست. کلمات "اتوبوس"، "سه سال پیش" را می‌شنود، اما نمی­‌تواند با آنها جمله­‌ای بسازد که خانم صندوقدار هم در آن حضور داشته باشد! ]


-  آره، سه سال و شیش-هف ماه پیش بود. سه تا تابستون قبل، اون موقع من کلاس می‌رفتم.

متین: حتماً داشتیم یه کار بدی می­‌کردیم که تو ذهنتون موندیم! چون شما در سه سال گذشته آدمهای زیادی رو دیدین!
مستانه: [ سیستم فرماندهی مغز مستانه در حالت idle قرارگرفته و  از دریافت و ارسال هرگونه پالسی معذور است. ]


-   نه... اتفاقاً خیلی هم بچه مثبت بودین! وسط اتوبوس با هم کنار پنجره ایستاده بودین. آدمها توی ذهن من می­‌مونن... [ به شدت می­‌خندد ] ...سیزده هزار تومن می‌شه، قابلی هم نداره...

متین: البته اون موقع نامزد بودیم!
مستانه: [ نیست ]


-    آره خب!

متین: اینم سیزده هزار تومن خدمت شما. از آشناییتون خیلی خوشحال شدم!
مستانه: [ از صدای خنده صندوقدار و دیگران کم کم به خودش می‌­آید و همراه متین از صحنه می‌گریزد! ]