بیا ره توشه برداریم…

* Yes Man رو نصفه و نیمه دیدم. هنوز فرصت نشده درست و حسابی بنشینم و ببینمش. زیادم مهم نیست.

داستان یه مردیه که همیشه با همه مخالفت می‌کنه، بی‌حوصله است، تنهاییش رو ترجیح می‌ده، به بهانه‌های الکی دوستاش رو می‌پیچونه و توی جمعشون شرکت نمی‌کنه و ...

و یه روزی یه دوستی رو می‌بینه و به واسطه‌ی اون دوست وارد جلساتی می‌شه که بهش یاد می‌دن باید به همه چیز جواب مثبت بده. به هر پیشنهادی که بهش می‌شه. به هر فرصتی که جلوش قرار می‌گیره و ...

گفتم که نصفه نیمه دیدمش و نمی‌دونم آخرش چی می‌شه. نمی‌دونم نتیجه‌ی اینکه به هر پیشنهادی جواب مثبت بده خوبه یا نه و ...

ولی یه چیزیش رو دوست دارم. این تفکر رو که:

" آدم باید با روی باز با زندگی برخورد کنه و از هر پیشنهادی که زندگی براش داره، استقبال کنه."

* می‌خوام برگردم به دنیای نشونه‌ها. به دنیایی که هر نشونه‌ای کلی حرف پشتش داشت. به دنیایی که پر از معجزه بود. به دنیای حس، به دنیای شهود.

دنیای عقل و ذهن، دنیای من نیست.

* متین می‌گه همه چیز داره درست می‌شه. راست می‌گه. نشونه‌هاش رو می‌بینم. البته خیلی راهه تا درست شدن همه چیز. چیزی که توی ده سال خراب شده نمی‌شه یه هفته‌ای درستش کرد...

* facebook رو دوست دارم. هم به خاطر دیدن دوستانی که سالهاست ندیدمشون و هم به خاطر دیدن و شناختن جاهایی که شاید خیلی دوردست و دست‌نیافتنی نباشن، اما برای ما ناشناخته‌اند. تصمیم گرفتیم توی اولین فرصت بزنیم به جاده و مناظر بکری رو که توی عکس‌های دوست متین بود، از نزدیک ببینیم...