شکرآب!

جاده لشگرک رو که به سمت شرق بری به یه جایی می‌رسی که خونه‌ها تموم می‌شه! جاده رو که ادامه بدی می‌رسی به گَلَندواَک! همون چهارراهی که می‌ره سمت لواسوون رو می‌گم!

نرو سمت لواسون. جاده رو به سمت اوشون، فشم ادامه بده! ادامه بده تا برسی به اوشون! یک کمی جلوتر جاده دو راه می‌شه! از بالا که بری می‌رسی به فشم و از پایین می‌ری سمت آهار! اندفعه از پایین برو، ایشالله دفعه دیگه می‌ریم بالا!

جاده رو ادامه بده تا آخر آخرش! آخرش یه روستاست. روستای آهار. از ماشین پیاده شو. سعی کن چیز زیادی برنداری. می‌خوای یکی دو ساعت از کوه بری بالا، بار زیاد خسته‌ات می‌کنه!

یادم رفت قبلش بهت بگم کفش مناسب پات کنی؟

وارد روستا که می‌شی تابلو داره. به سمت شکراب و قله توچال!

نگفته بودم؟ قراره بریم شکراب.

راهی که تابلو نشون می‌ده بگیر و برو. یه جاده خنک و باصفا تو دل روستا! خونه‌های روستا که تموم می‌شه، رودخونه شروع می‌شه.

اگه مثل من عاشق آب باشی و اینجا رو دیده باشی دیگه محاله برای کوهنوردی کولکچال و دربند رو انتخاب کنی. آخه اینجا تا خود قله رودخونه هم همراهت میاد بالا!

خلاصه راه کنار رودخونه رو بگیر و برو بالا. راه باصفاییه، پر از گل و درخت.

گاهی کنار آب بشین و یه آبی به صورتت بزن.

یکی دو ساعت که بری بالا می رسی به یه امامزاده. دور و بر امامزاده اتاق و چادر داره و می‌تونی شب رو هم همونجا اتراق کنی.

ولی هنوز به اونجایی که به خاطرش این همه کشوندمت بالا نرسیدی. هنوز یه کم دیگه مونده. زیاد نه! شاید ده دقیقه!

آبشار شکراب رو می‌گم! آبشار بی نظیر و زیباییه! آبش هم زیاده و هم پرفشار! هم خنک و هم دلچسب...

شاید این روزا که غبار شهر و نگاه و دلمون رو گرفته، سر زدن به یه همچین جاهایی یه کمی حالمون رو بهتر کنه...