انگار گفته بودی لیلی...

نرفتم شرکت. مرخصی گرفتم و نشستم خونه که کتابم رو بخونم. دو سال پیش از نمایشگاه خریدمش. هر بار شروع کردم بخونمش نشد. هر بار تا صفحه سی چهل صفحه که خوندم نشد ادامه بدم. منم دیگه اصراری نکردم.

این دفعه هم باز سی چهل صفحه خوندم و متوقف شدم. چند روز بعد دوباره برداشتمش و ده صفحه‌اش رو خوندم. چند روز بعد ده صفحه بعدی و ...

ولی از صفحه شصت به بعد دیگه یه لحظه هم نتونستم متوقف بشم. الان هم فقط اومدم بنویسم تا ‌یک کمی اضطرابم کم شه. آره اضطراب! نمی‌دونم چمه. قلبم تند تند می‌زنه و دست و پام می‌لرزه.

مطمئنم که هیچ‌کس با خوندن این کتاب یه همچین حسی پیدا نمی‌کنه.

نمی‌دونم چی توش داره که این جوری مضطربم می‌کنه.

یه حس آشنا؟ آره. یه حس آشنا.

مستانه‌ی این قصه شبیه منه؟ آره خیلی شبیه منه.

سرنوشت مستانه؟ سرنوشت منم می‌تونست مثل سرنوشت مستانه‌ی قصه باشه. منم تا لب پرتگاهی که مستانه توی اون افتاد رفته بودم. فقط یکی دست من رو گرفت و نذاشت توی اون پرتگاه بیفتم اما هیچ‌کس دست مستانه‌ی قصه رو نگرفت.

مستانه؟ اصلاً چرا اسمش مستانه است؟