رنگ مرگ

دو روز است که یکسره اشک ریخته‌ام، خندیده‌ام، اشکهایت را پاک کرده‌ام، حرف زده‌ام، عصبانی شده‌ام، حرفهایت را شنیده‌ام، عاشق شده‌ام، چتر را بسته‌ام و زیر باران رفته‌ام، ...

اما هنوز هم این کابوسهای هرشبه رهایم نمی‌کنند. هنوز هم خوابهایم رنگ مرگ دارند و بوی اضطراب و هرم آتش.

خدا را شکر، خدا را شکر که این شبها کوتاه است و پیش از آنکه درون کابوسهایم دیوانه شوم ساعت زنگ می‌زند. نوایش ربناست و آرامم می‌کند. سحر است و صبح نزدیک است. خدا را شکر.