دوزاری کج!

یکی از کارایی که به برای من خیلی سخته، تلفن کردن به مامان و بابای متین و خواهر، برادراشه! نه اینکه به متین و خونواده‌اش ربطی داشته باشه!

کلا قبل از ازدواج هم همین‌طوری بودم! یعنی فقط تلفن زدن به دوستام و کسایی که یه حرف مشترکی باهاشون دارم کار آسونی بود و تلفن زدن به عمه‌ها و عموهام و ... یه چیزی بود در حد فاجعه!

توی دوره عقد هم انقدر دست دست می‌کردم و زنگ نمی‌زدم که بابای متین دلش برام تنگ می‌شد و بهم زنگ می‌زد!

بعد از عروسی هم که این مسئولیت خطیر کلا از گردن من ساقط شد و متین خودش مسئولیتش رو بر عهده گرفت. البته وقتی متین تلفن می‌زنه منم باهاشون صحبت می‌کنم. ولی همین که خودم بخوام گوشی رو بردارم و تلفن بزنم خیلی برام سخته.

القصه، چند روز پیش یهو دلم برای یکی از دوستام تنگ شد و گوشی رو برداشتم و شماره‌اش رو گرفتم. یه آقاهه گوشی رو برداشت و من بی‌خبر از همه‌جا، با تصور اینکه ایشون شوهر دوستمه خیلی مودبانه باهاش احوالپرسی کردم. اما هرچی من مودب بودم، اون خیلی صمیمانه صحبت می کرد. یه چیزی در حد "مستانه جون" و "دلمون برات تنگ شده" و ...

راستش دست و پام رو گم کرده بودم. از یه طرف دلم می‌خواست یه چیزی بهش بگم و گوشی رو قطع کنم اما از یه طرفم فکر می‌کردم بی‌ادبیه و بالاخره شوهر دوستمه و چشمم تو چشمش میفته و ...

توی همین فکر و خیالا بودم که آقاهه شروع کرد حال و احوال متین رو پرسید و تازه بعد یه ربع دوزاری کج من افتاد و فهمیدم به جای شماره دوستم شماره‌ی خونه‌ی مامان بابای متین رو گرفتم و یه ربعه که دارم با بابای متین حرف می‌زنم.

دیگه منم به روی خودم نیاوردم و احوالپرسی کردم و یک کمی هم با مامان متین حرف زدم. قبل اینکه تلفن رو قطع کنم مامان متین گفت خیلی خوشحال شدیم زنگ زدی. بازم از این کارا بکن.

یهو من نمی‌دونم چرا اون وسط صداقتم گل کرد و بهش گفتم که اشتباهی شماره‌شون رو گرفتم. یعنی نذاشتم خوشحالیشون از اینکه عروسشون بالاخره داره آدم می‌شه یه ثانیه هم طول بکشه!