هشت سال گذشت...

الان ساعتهاست که دارم دنبال یه عکس دونفره قشنگ می گردم که بفرستمش برای ندا. ندا قراره یه کلیپ از عکسهای قدیم و جدید هشتادیای مدرسه رو درست کنه و جمعه بیاره تا توی آمفی‌تاتر مدرسه پخش کنیم و هم جای اونایی رو که ایران نیستن با عکسهاشون پر کنیم و هم عکس همسرها و احیانا بچه‌های همدیگه رو ببینیم.

راستش فکر می‌کنم قرار جمعه یکی از بهترین اتفاقهاییه که ممکنه بیفته و مدام دارم می‌شمرم که چند نفر هستن که توی این هشت سال یه بار هم ندیدمشون و هیچ خبری ازشون ندارم. خیلیا هستند که توی این مدت هیچ خبری ازشون نبوده و حتی توی فیس‌بوک هم پیداشون نشده.

سال آخر مدرسه، با وجود همه‌ی درگیریهای فکری که بابت کنکور و دانشگاه داشتیم اما یادمون نرفته بود که این هفت سال چقدر برای همه‌مون ارزشمند بوده و تمام تلاشمون رو برای حفظش کردیم. نتیجه‌ی تلاشهامون شد یه دفترچه‌ی هفتاد هشتاد برگ که توی هر برگش عکس یکی  دو نفر از بچه‌هاست با یه نوشته از خودش و علاقه‌مندیها و دوست‌داشتنهاش. با یه امضا و یه شماره تلفن. 200 نسخه از این دفترچه رو کپی کردیم و هر کدوممون یکیش رو برداشتیم و مثل یه گنج توی صندوقچه‌ی یادگاریهامون نگهش داشتیم و منتظر شدیم تا هشت هشت هشتاد و هشت.

و حالا بعد هشت سال وقتشه که عکسها و علاقه‌مندیها و دوست داشتنیها و حتی شماره‌تلفنهامون رو یه بار دیگه ریفرش کنیم.

داشتم می‌گفتم! دارم دنبال یه عکس دو نفره می‌گردم که هردومون توش مودب و باشخصیت باشیم و یه ادا اصولی از خودمون در نیاورده باشیم! اما دریغ و صد دریغ!

آخرشم مجبورم یکی از همون عکسهای تکراری توی فیس‌بوک رو برای ندا بفرستم.