reunion

بذارین راستش رو بهتون بگم. من عاشق مدرسه‌مون بودم. توی تمام اون هفت سالی که هر روز صبح ساعت شیش صبح قبل اینکه هوا روشن بشه کیفم رو روی دوشم می‌نداختم و می‌رفتم سرکوچه منتظر سرویس وایمسادم عاشقش بودم. عاشق همون ساختمون پنج طبقه‌ای که فقط نیم طبقه‌اش ساخته شده بود و توی راهروش نماز می‌خوندیم و توی حیاطش لابه‌لای آجرا و سیمانا ناهار می‌خوردیم. عاشق تک‌تک آدمهایی که توی این مدرسه بودن. عاشق مدیرمون که اسمش منظم بود و ناظممون که اسمش ساده بود و عاشق تک‌تک معلما و تک‌تک بچه‌ها.

همه‌مون عاشقش بودیم...

اصلا عشق رو همین جا بود که شناختم که شناختیم...

هیچ سالی شب اول مهر از شوق و هیجان خوابم نبرد. دیشب هم...

و امروز همون قدر که فکرش رو می‌کردیم روز بی‌نظیر و تکرارناپذیری بود. وقتی پا رو از در مدرسه می‌ذاشتی تو می‌شدی همون بچه‌ی پونزده شونزده ساله‌ی شاد و بی‌دغدغه. همون قدر ساده و صادق و بی‌ریا. تنها جایی که رابطه‌ها توش پاک و دست نخورده باقی مونده بود و هیچ چیز، هیچ چیز رنگ و بویی از دنیای آلوده‌ی بیرون نگرفته بود.

هفتاد هشتادتا بودیم. چند نفر هم از این سر و اون سر دنیا به صورت آن‌لاین حضور داشتن. توی آمفی‌تاتر جمع شدیم و عکسها و فیلم‌های هفت هشت سال پیش رو مرور کردیم. شعر خوندیم، خندیدیم، اشک ریختیم، چرخیدیم و توی سوراخ سنبه‌های مدرسه سرک کشیدیم و یه بار دیگه باور کردیم که تا همیشه همدیگه رو داریم، هرجای دنیا که باشیم...