بینایی...

چند وقتی بود چیزی از اوشو نخونده بودم. یعنی راستش بهش بدبین شده بودم و به درستی حرفهاش شک کرده بودم. دیروز توی دارینوش دوباره چندتا از کتاباش اومد جلو چشمم و یهو حس کردم خیلی بهش نیاز دارم. مهم نبود که همه حرفهاش درسته یا نه. مهم اینه که حرف‌های خوب زیادی تو کتابهاش هست. حرف‌های قابل تامل و آگاهی دهنده.

"راز بزرگ" رو خریدم و توی راه برگشت چند صفحه‌اش رو خوندم. می‌گفت همه‌ی آدما یه گمشده‌ای دارن و به جستجوی اون هستن. ولی خیلیا واقعا نمی‌دونن دنبال چی باید بگردن و برای همین هم هیچ‌وقت پیداش نمی‌کنن.

خیلیا می‌گن دنبال حقیقت می‌گردیم. خیلیا می‌گن دنبال خدا می‌گردیم. در حالیکه گمشده یه چیز دیگه است.

خدا همه جا هست، ما توی حقیقت غرقیم.

خورشید همه‌جا هست. اما یه نابینا هیچ‌وقت اون رو نمی‌بینه و اگه تا ابد هم به دنبالش بگرده اون رو پیدا نمی‌کنه. چیزی که نابینا بهش نیاز داره خورشید نیست، بیناییه!

و چیزی که انسان بهش نیاز داره روشن کردن یه شعله‌ی درونیه که در پرتو اون حقیقت روشن بشه، خدا آشکار بشه. شعله‌ای به نام عشق...