زنـ ـدان!

دست دوتا از عروسکهاش رو گرفته بود و کشون کشون برد و پرتشون کرد زیر میز.

- چی کار می‌کنی یاسین؟ واسه چی پرتشون کردی اون زیر؟

خیلی جدی گفت: "من پلیسم. این دوتا دزدی کرده بودن. انداختمشون توی زندان"

یه انار رو براش دون کرده بودم، ریختم توی کاسه و گذاشتم جلوش.

با ماشین پلیسش بازی می‌کرد و ظاهرا داشت یه خلاف‌کار رو تعقیب می‌کرد.

یه دونه انار از دستش افتاد روی زمین و با ماشین لهش کرد و فرش قرمز شد. خودش ناراحت شد. محکم زد توی سرش و دوید و رفت زیر میز.

- کجا رفتی یاسین جان. بیا بقیه انارت رو بخور.

بازم خیلی جدی گفت: " نه من لیاقت ندارم. من باید توی زندان باشم تا آدم شم."

خنده‌ام گرفته بود. احتمالاً داشت حرفهای مامانش رو تکرار می‌کرد.

- بیا بیرون عزیزم. تو که کاری نکردی. تو فقط یه اشتباه کوچولو کردی. زندان مال آدماییه که کارای خیلی بدی کردن!

راضی نمی‌شد بیاد بیرون. زیر میز نشسته بود و لب ورچیده بود.

خیلی باهاش حرف زدم تا باور کرد لازم نیست به خاطر هر اشتباه کوچیکی خودش رو بندازه توی زندان و راضی شد از زیر میز بیاد بیرون.

یاسین حرفم رو باور کرد، حرقی رو که خودم ذره‌ای باورش نداشتم. فقط امیدوار بودم قبل از اینکه اونقدر بزرگ بشه که بفهمه بهش دروغ گفتم، هیچ آدمی بی‌گناهی توی زندان نمونده باشه.