رحم کن بر این غریب

چند روز پیش داشتم از روی یه پل هوایی رد می‌شدم. یه گوشه‌ی پل یه دختربچه نشسته بود که با یه پرنده توی دستش فال می‌فروخت و پشت سرش تا چشم کار می‌کرد آسمون بود. دوربین همراهم بود و منظره خیلی قشنگی بود برای عکس گرفتن. یه کمی این پا و اون پا کردم. نمی‌دونستم کار درستیه عکس گرفتن از یه همچین منظره‌ای یا نه.

راستش خودم این جور عکسها رو دوست ندارم. حس می‌کنم توی این عکسها، عکاس داره از فقر آدمها، از چهره خاکی و ساده و معصومشون سواستفاده می‌کنه.

اصلا فکر می‌کنم خودخواهیه محضه که عکاس با دوربین چندصدهزار تومنیش وایسه جلوی یه بچه که شاید غذای درست و حسابی هم برای خوردن نداشته باشه و ازش بخواد تو دوربین نگاه کنه.

بی‌خیال شدم، راهم رو ادامه دادم. اما تا وسط پله‌ها که رفتم پشیمون شدم. برگشتم و یه دویست تومنی دادم به دخترک و پرنده یه فال از جعبه برام بیرون آورد:

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

گفت در دنبـال دل ره گـم کند مسـکیـن غریب

---

پ.ن: عکس بالا رو متین توی لردگان گرفته و البته با فاصله زیادی که دختربچه دوربین رو نمی دیده!