سارا و پسرک افغانی

رفتیم فرحزاد که خستگی این چندوقت رو تلافی کنیم! یه کم لابه‌لای توتها و شاتوتها و گوجه سبزا چرخیدیم که متین گفت بیا اول بریم شام بخوریم. قرار شد بریم یه جا که هم دل و جگر داشته باشه، هم غذا. من دل و جگر بخورم و متین غذا!

یه تخت رو یه جای دنج انتخاب کردیم و نشستیم به حرف زدن، من از امتحانم گفتم که همه سوالاش رو از جاهایی داده بودن که من بلد بودم و متین از اوضاع کاری رو به بهبود گفت! خلاصه همه چیز عالی بود که یهو دیدم توی چشمای متین اشک جمع شده! البته خیلی تعجب نکردم، متین هروقت خیلی احساس خوشبختی می‌کنه توی چشماش اشک جمع می‌شه!!!

به روی خودم نیاوردم و به چرت و پرت گفتن ادامه دادم تا از این حال و هوا درش بیارم. اما دیدم انگار اصلا حواسش به من نیست...

گفتم: "چی شده؟"

گفت: "نشسته پشت درختها داره گریه می کنه!"

- کی؟

با نگاهش به روبرو اشاره کرد.

یکی از کارگرای رستوران بود. یه پسر افغانی بود. شاید هم سن و سال ما. شایدم کمتر. نشسته بود پشت یه درخت و دور از چشم رئیسش و بقیه کارگرا، اشک می‌ریخت. راستش خیلی صحنه دردناکی بود. اولین چیزی که به ذهن آدم می‌رسید این بود که یکی از نزدیکاش مریضه و ...

به بهانه دست شستن از روی تخت بلند شدم. می‌دونستم اگه من نباشم متین می‌ره  پیشش و سر صحبت رو باز می‌کنه. دلم می‌خواست این کار رو بکنه.

وقتی از دستشویی برگشتم، متین پشت درختها کنار پسره نشسته بود و پسره اشکهاش رو پاک کرده بود و حرف می‌زد و گاهی حتی یه لبخند هم می‌زد.

نیم ساعت بعد متین برگشت پیش من و اونم پاشد به کارهاش برسه.

- یه ماهه از افغانستان اومده! می‌گه اونجا هیچی نداشتن، نه کار، نه زندگی،... اومده اینجا که مثلا اوضاعش بهتر بشه. ولی روزی 20 ساعت توی این رستوران کار می‌کنه و ماهی صد و هشتاد تومن می‌گیره. می‌گه خیلی دل تنگ خونواده‌شه، اما نمی‌تونه برگرده و ...

این حرفها من رو یاد سارا انداخت، سارا پزشکیش رو تموم کرد و سه ماه پیش رفت آلمان. چند روز پیش برگشته بود. می‌گفت من توی آلمان مث یه افغانی بودم توی ایران! می‌گفت با اینکه من از دکترای اونجا چیزی کم نداشتم که هیچ، خیلیم با سوادتر بودم، اما هیچ مریضی حاضر نبود یه دکتر آلمانی رو ول کنه و بیاد پیش من. سارا برگشته بود. برای همیشه...