همین نزدیکیها...

بعضی از همسفرامون رو خیلی دوست داشتم. علی و لیلا رو که همسن و سال خودمون بودن و بیست روز شده بودن همسایه دیوار به دیوارمون. خانوم هاشمی و دخترش رو، خانوم و آقای مخلصی رو...

بیست روز با هم سحری و افطاری خورده بودیم، با هم این‌ور و اون‌ور رفته بودیم. با هم مُحرم شده بودیم، با هم طواف کرده بودیم... شاید حرف زیادی با هم نداشتیم اما به لبخندهای هم، به التماس دعا گفتنهای هم، به دیدن هم خوشحال بودیم.

نمی‌دونم لحظه‌ی آخر پیش خودمون چی فکر کردیم که از هم شماره تلفن نگرفتیم. شاید دلمون نمی‌خواست باور کنیم که از فردا صبح دیگه همدیگه رو نمی بینیم. دلمون نمی‌خواست باور کنیم که همه چی تموم شده...

من توی این یه هفته هروقت توی ماشین می‌شینم، با چشم توی ماشینها دنبالشون می‌گردم. دنبال همسفرام. خیالم راحته که توی همین شهر، یه جایی همین نزدیکیهان، خیالم راحته که دنیا کوچیکه، خیالم راحته که یه روزی دیر یا زود، دوباره همدیگه رو می‌بینیم و بهم لبخند می‌زنیم. حتی اگه اون روز اونقدر دور باشه که همدیگه رو به یاد نیاریم و فقط با خودمون بگیم چقدر چهره‌اش آشناست...قبلا یه جایی دیدمش...

عکس:‌ فرودگاه جده