جاهای خالی

خدا که انسان را می آفرید، او را پُر از "جاهای خالی" ساخت.

جایِ خالیِ نگاه در چشمانش،
جایِ خالیِ صدا در گوشهایش،
جایِ خالیِ سخن در دهانش،
جایِ خالی بو در دماغش،
جایِ خالیِ فکر در ذهنش،
جایِ خالیِ لمس در انگشتانش،
جایِ خالیِ قدم زدن در پاهایش،
جایِ خالیِ یاد در دلش...

... و او را "حسگر"هایی عطا کرد که حسِ نگاه، حسِ صدا، حسِ سخن، حسِ فکر، حسِ لمس، حسِ قدم زدن و دلتنگی را دریابد.

و او را رها کرد...

و انسان،

دید آسمان و ستارگان را، کعبه را، دیسکو را، صحنه‌ی قتل را، جنگل و باران و دریا را، زن را...
شنید موسیقی ها را، اذان مسجدالحرام را، دوستت دارمِ همدمش را، ناله‌ها را، خش خش برگ‌ها را، زخم زبان را...
گفت به آواز، گفت به تندی، گفت به دروغ، گفت به محبت، گفت دردمندانه...
استشمام کرد بوی عطر محبوبش را، بوی خاک را، بوی تن محبوبش را، بوی عرفان را، بوی گُل و بوی نا را...
به فکر آسمان افتاد، به فکر عیش و لذت، به فکر عزت و کمال، به فکر پول و بی پولی، به فکر حیله و نیرنگ، به فکر هجرت و سفر...
لمس کرد تن برگ را، زن را، آهن را، قلم را، تن دریا را، پرده ی کعبه را، دکمه‌های صفحه کلید را...
و قدم زد در خرابه‌ها، در ترافیک آدمها، در وطن، در کوچه‌های غریب، در جنگل و کویر، بر زمین و فضا...
و به یاد سپرد محبت کردن را، شکستن را، طعم محبت را و طعم جدایی را...
و به یاد آورد سختی‌ها را، خاطرات را، آدمها را، زمانها را...
... و دلش خواست؛ و دلش تنگ شد...

به هر ترتیب... جاهای خالی را پر کرد. چشمش، گوشش، دهانش، دماغش، فکرش پر شد. دستانش پر از لمس شد و پاهایش سرشار از قدم زدن...

و انتخاب کرد چیزهایی را...

و دلتنگ شد چیزهای دیگر را...
گاه به انتخاب‌هایش دل‌خوش بود و گاه حسرت انتخاب‌های دیگران را کشید.
گاه از انتخاب دیگران متعجب شد و گاه خودش با همان انتخاب‌های دیگران جاهای خالی را پر کرد...

و زمانی دیگر باید برود...

...و به خالقش نشان بدهد که چگونه "جاهای خالی" را پر کرده...

  

پیام خصوصی  یا  عمومی