راه و چاه

عاشق شعر و ادبیاته و توی فیس بوکش پر از متنها و شعرهای خوندنیه که شاعر و نویسنده‌ی اکثرشون خودشه. هرجا شب شعری باشه یا دیدار با نویسنده‌ای حتما شرکت می‌کنه. کاملا حس می‌کنم که تمام فکر و ذکرش ادبیاته.

دو ترمه که با هم همکلاسی هستیم. بیشتر کلاسهاش رو شرکت نمی‌کنه و برای همین از موعد تحویل تمرینها و پروژه‌ها خبر نداره. ترم پیش از سه تا درس یکی از امتحانها رو اصلا نیومد بده و یکی دیگه رو هم افتاد.

اول این ترم بهم گفت تصمیم گرفتم این ترم دیگه درس بخونم. خوشحال شدم. هروقت موعد رسیدن تمرینی نزدیک می‌شد بهش ایمیل می‌زدم و اطلاع می‌دادم. فردا باید یه پروژه تحویل بدیم. هفته پیش بهش خبر داده بودم. پروژه یه جوریه که فقط محاسباتش دو روز طول می‌کشه. تحلیلش دیگه بماند. امروز بهم ایمیل زده که یک کم راهنماییم کن از کجا شروع کنم. 

هنوز جوابش رو ندادم. یعنی دارم فکر می‌کنم چی بهش بگم.

حرص می‌خورم که خودش رو در چنین وضعیتی قرار داده. می‌دونم که سر کار می‌ره و درآمدش هم بد نیست. نمی‌فهمم چرا خودش رو در موقعیتی قرار داده که ذره‌ای بهش علاقه نداره و فقط وقت و پولش رو داره هدر می‌ده.

آدم وقتی کنکور می‌ده و یه رشته رو انتخاب می‌کنه. هنوز بچه است. شاید ندونه چی براش خوبه و چی براش بد. شاید نفهمه چی کار داره می‌کنه. اما در آستانه سی‌سالگی دیگه وقت تصمیم گیریهای غلط و قرار گرفتن در جایگاه‌های غلط نیست.

جواب ایمیلش رو نوشتم، توی یه جمله: "من عاشق شعرها و نوشته‌هاتم."

نمی‌دونم بفرستم یا نه...