دل نازک

نمی‌دونم تازگیا چرا سر فیلم دیدن انقدر دل نازک شدم و هر فیلمی می‌تونه احساساتم رو تحریک کنه و اشکم رو دربیاره. نه به اون وقتها که توی فیلم آدم هم جلوم کشته می‌شد، ککم نمی گزید، نه به حالا که...

دیشب فیلم "دو زن"  رو دیدم. چیزی که احساساتم رو تحریک کرد، نه اتفاقات توی فیلم که صحنه های دانشگاه بود. آمفی تئاتر روباز علم و صنعت، خوابگاه، شبهایی که با بچه ها تا صبح توی محوطه خوابگاه روی چمنها دراز می کشیدیم و حرف می زدیم. بچه هایی که خیلیهاشون دیگه مدتهاست توی این کشور نیستن.

چند شب پیش هم فیلم "آفساید" جعفــــر پنــاهی رو دیدیم. موضوعش این بود که چندتا دختر می خواستن توی بازی ایران و بحرین وارد استادیوم بشن و فوتبال ببینن. خیلی خوش ساخت و جذاب بود.

راستش اصلا هم صحنه غم انگیز نداشت. ولی آخرش که ایران برنده شد و مردم ریختن توی خیابونا به شادی کردن یهو دلم گرفت و اشکهام  سرازیر شد. دلم تنگ شد برای این جور شادی های دسته جمعی. برای احساس افتخار، احساس رضایت...

آخرین باری که این جوری همه با هم شاد بودیم کی بوده؟ از کی بود که به جای اینکه در کنار هم شاد باشیم، مجبور شدیم هرچندوقت یه بار، یه مهمونی بگیریم و برای جدایی از یه نفر دیگه دور هم جمع بشیم....