شله زرد نذری!

چهارشنبه یهو توی دلم گذشت براش نذر کنم. شاید نذر کردن حاجتش رو، حاجتمون رو برآورده کنه. فکر کردم دیدم خوشمزه‌ترین و آسونترین نذر ممکن شله‌زرده. نذر کردم که هرسال ۲۸ صفر شله‌زرد بپزم.

بعد برای اینکه به خدا نشون بدم شله‌زرد پختن بلدم و الکی و رو هوا یه چیزی نگفتم بزرگترین قابلمه‌م رو برداشتم و سه چهارتا لیوان برنج ریختم توش.

چند ساعتی که پخت و خوب که نرم شد شکر و گلاب و زعفرون رو هم ریختم و بعد یهو یادم افتاد که توی بفرمایید شام همه می‌گفتن ما شله زرد رو بخاطر بادومش دوست داریم!

یک کمی بادوم گذاشتم که خیس بخوره. ولی زمان خیس خوردنش کم بود و درست خلال نمی‌شد و متین رو فرستادم که یه بسته از بیرون بخره.

خلاصه تا عصر شله‌زرد آماده شد و از اونجایی که خیلی خوشمزه شده بود چندتا ظرف به همسایه‌ها دادیم و بقیه‌اش رو هم برای مامان و مامان‌بزرگم نگه داشتم.

و  اما بادومهای خیس خورده همون جوری روی کابینت بود و من و متین به نوبت می‌خوردیمشون. دیروز که من اومدم آخریش رو بخورم دیدم وسط بادوم جوونه کرده و دوتا برگ ریز درآورده. خیلی برام عجیب بود! ندیده بودم تا حالا.

حالا چندتا بادوم دیگه خیس کردم و یه جایی دور از چشم قایم کردم تا جوونه بزنه و ریشه بده. بعد می‌کارمش توی گلدون تا چاقاله بادوم امسالمون دسترنج خودمون باشه!