صبح آرزوها!

وقتی بیدار می شم که صدای اذون صبح میاد. این یعنی لیله‌الرغائب تموم شده. ولی خیلی مطمئن نیستم که هنوزم نشه آرزو کرد. سجاده‌م رو برمی‌دارم و می‌رم توی ایوون. باد از همیشه تندتره و خنکتر. اونقدر که بوی انواع و اقسام گلها رو با خودش همراه کرده. از بوی یاس‌های امین‌الدوله‌ی خونه‌ی همسایه بگیر تا نسترنهای و رزهای خونه‌ی خودمون.

نمی‌دونم این باد خوش عطر و بو آرزوی چندتا از آدمها رو، لابه‌لای عطر گلها پنهان کرده تا ببره و به مقصد برسونه، ولی باورم نمی‌شه دیگه برای آرزوهای من جا نداشته باشه. اگه اینجاست، اگه دور و بر من داره چرخ می‌زنه برای اینکه منتظره منم آرزوهام رو یه گوشه‌ش جا بدم. تند تند به آرزوهام فکر می‌کنم. اولین آرزوم رو یواشکی بهش می‌گم. سلامتی و شادی همه آدمها به خصوص نزدیکانم دومین آرزومه. حس می‌کنم بقیه آرزوهام اونقدر مهم نیستن که بخوام باهاشون بارش رو سنگین کنم.

بلند می‌شم و نمازم رو می‌خونم. نمازم که تموم می‌شه یه نسیم ملایم جای اون باد تند و خنک رو گرفته و صدای گنجشکها که کم کم دارن از خواب بیدار می شن از دور و نزدیک به گوش می‌رسه.