مسیر سبز

وسایلم رو می‌ذارم توی ماشین و سبک راه میوفتم لا‌به‌لای درختها. با اینکه آفتاب هنوز وسط آسمونه اما نمی‌تونه از لابه‌لای درختهای زیاد و به هم فشرده‌ی پارک خودی نشون بده. هوا خنکه و فواره‌هایی که جابه‌جا چمنها رو آب می‌دن خنکی هوا رو لذت بخش‌تر می‌کنه. اوایل مسیر شلوغتره. پسرهایی که با لباس ورزشی می‌دون و نرمش می‌کنن. یه گروه چند نفری که یکیشون گیتار می‌زنه و یکیشون ویولن و یکی دیگه تنبک!! و بقیه گروه هم باهاشون آواز می‌خونن. دختر و پسرهایی که نشستن روبه‌روی هم و با هم بستنی می‌خورن و ... 

یکی از راه‌ها رو انتخاب می‌کنم و تصمیم می‌گیرم حالا که وقت دارم تا تهش برم. کم کم مسیر خلوت‌تر میشه و آدمها کمتر. دیگه خبری از ورزشکارا و موزیسین‌ها نیست. فقط دختر و پسرهایی هستن که به جای اینکه رو‌به‌روی هم بنشینن، کنار هم نشستن.

ساعت رو نگاه می‌کنم. حدود یک ساعته که دارم راه می‌رم و هنوز از متین خبری نیست. گرمم می‌شه. می‌رم وایمیسم زیر یکی از فواره‌ها. سرتاپام خیس می‌شه و خنک. روی نیمکت کنار فواره می‌نشینم و منتظر می شم که یا متین زنگ بزنه و یا فواره یه دور دیگه بچرخه و دوباره خیسم کنه. 

 یاد حرف دوستم می افتم که چند روز قبل از عروسیم بهم زد: " بیشتر آدمها دو سه سال اول زندگیشون عاشق همن، میمیرن برای هم و ... ولی اگه سه سال گذشت و هنوز عاشق بودی اون وقت واقعا عاشقی!" 

امروز سه سال گذشته و  من هنوز عاشقشم و هنوز هم وقتی با همیم به جای اینکه روبه‌روی هم بشینیم، کنار هم می‌شینم و هنوز هم وقتی اسمش رو روی گوشیم می‌بینم قلبم می‌لرزه و وقتی می‌گه بیا دم در پارک منتظرتم قلبم می‌لرزه و وقتی می‌بینم که با یه شاخه گل جلوی پارک وایستاده قلبم می‌لرزه و ...