خونه‌ی رنگی

دیشب دیگه ناامید شده بودیم که توی این محله‌هایی که ما دنبالشیم بتونیم خونه‌ی خوبی با بودجه‌مون بخریم. یعنی هر خونه‌ای که به پولمون می‌خورد یه مشکلی داشت. دیگه داشتیم به این نتیجه می‌رسیدیم که بریم توی محله‌های دیگه دنبال خونه. جلوی بنگاه که رسیدیم به این تصمیم قطعی رسیده بودیم که این آخرین بنگاهی باشه که می‌ریم توش و بنگاه‌دار با دلسوزی نگاهمون می‌کنه!

بنگاه‌دار یه پیرمرد بود با موهای سفید و با چهره یک کمی خشن و سختی کشیده، اما با چشمهای مهربون. به دلمون نشست. شبیه پدربزرگها بود.

مقدار پولمون رو که شنید و وقتی فهمید خونه دوخوابه می‌خوایم و دلمون می‌خواد نوساز هم باشه، نگاهمون کرد. ولی توی نگاهش نه دلسوزی بود و نه تمسخر و نه تحقیر. یه ذره نگاهمون کرد و بعد تلفن رو برداشت و با یه نفر صحبت کرد و گفت بریم.

خونه خوبی بود و محلش هم خوب بود. داخلش خوشگلتر از اون چیزی بود که توی تصورات من بود. از خونه که اومدیم بیرون نگاه متین دیگه پر از ناامیدی و خستگی نبود. نگاه من هم لابد.

تو راه برگشت نمی‌دونم متین به چی فکر می‌کرد؟

مث یه مرد داشت حساب کتاب می‌کرد که چه جوری پولش رو جور کنیم، یا مث من رفته بود توی رویای آشپزخونه‌ی سفید و قرمزش؟

مث یه آدم عاقل داشت به مشکلات احتمالی فکر می‌کرد، یا شبیه مستانه‌ی خیالباف داشت یه دکوراسیون پر از رنگهای شاد رو توی خونه می‌چید؟

البته که هنوز نه به داره و نه به بار!