هفته‌ای که گذشت

یه هفته اضطراب و استرس بی‌وقفه، خودم و زندگیم رو فلج کرده بود. نه می‌تونستم دلیلش رو پیدا کنم و نه می‌تونستم کاری کنم که حالم رو بهتر کنه. از صبح که بیدار می‌شدم دلم شروع می‌کرد به شور زدن تا شب که سرم رو می‌ذاشتم روی بالش و دلشوره تبدیل می‌شد به کابوس.

دلم برای خودم می‌سوخت، ولی برای متین بیشتر که هر شب میاد و با یه مستانه ی درب و داغون مواجه می‌شه.

تنها شبی که یک کمی آرامش داشتم، دوشنبه شب بود که رفتیم مهمونی و کنار دوستهای مهربونمون بودیم و دو تا فرشته‌ی کوچولو هم بودن که وجودشون آدم رو سرشار از عشق و آرامش می‌کنه. حسن ختام مهمونی هم یه دم کرده گیاهی آرامش‌بخش بود به اسم "ورون" که باعث شد اون شب رو بدون اضطراب و کابوس بخوابم.

دیشب اما بالاخره منبع استرس رو کشف کردم. هفته پیش برای پدربزرگم که اصفهانه اتفاق بدی افتاده بوده و این یه هفته حالش خوب نبوده. دیشب مامان و بابا رفتن اصفهان و وقتی با خود پدربزرگ صحبت کردم و مامان هم گفت که مشکل تقریبا حل شده، یهو دلم آروم گرفت.

بعد از یه هفته، چشیدن دوباره آرامش طعم لذت‌بخشی داره...