فیروزه جانم،

عصر بارانی دلگیری است و برای تو از همیشه دلگیرتر و از همیشه بارانی‌تر. هوای دلت مه گرفته است و هوای چشمانت پاییزی و زمین زندگیت خالی شده است، از مفهومی بزرگ، عزیز و دوست‌داشتنی به نام پدر.

دل تنگ باش، دل نگران اما نه،

که پدرت حالا برگشته به خانه‌اش. به خانه‌ی سبزش. مگه ننوشته بودی که :" ما معتقیدم خونه هر چی که باشه باید سبز باشه. بله سبز و همیشه سبز..."

که پدرت حالا برگشته به آغوش امن خدا...