نمی دانم کجا این دل به مسلخ برده خواهد شد...

توی کارواش روی یه صندلی شکسته نشستم. پشتم به یه بخاری عظیم گرمه و دلم به مهربونی مردی که کنارم ایستاده. ماشین رو حسابی کفی کردن و حالا دارن لیفش می‌زنن.

نگاهم به ماشینه ولی ذهنم اینجا نیست. ذهنم رفته اصفهان. پیش عمو و زن عموم! به بهایی که به خاطر عشقشون دادن فکر می‌کنم. شاید اون موقعها کسی بهشون نگفته بود که ازدواج فامیلی چه ماجراهایی می تونه برای زندگیشون درست کنه. به این فکر می‌کنم که چندروز از زندگیشون بدون درد گذشته؟

به پسرعموم فکر می‌کنم. به آدمی که بدون هیچ گناهی با درد به دنیا اومده و مجبوره که با درد زندگی کنه. به آدمی که حالا در آستانه سی سالگیش یک درد دیگه هم به دردهاش اضافه شده. جای خالی پاش.

به زن عموم فکر می‌کنم. به آدمی که با وجود همه مشکلاتش توی بچگی همبازیمون می شد و حالا اما درد زیر چشمهاش رو گود انداخته.

به عموم فکر می‌کنم که چند سال با بابام تفاوت سن داره اما درد پشتش رو خمیده کرده.

متین دستمال کاغذی رو می‌گیره به طرفم. اشکهام رو پاک می‌کنم.

کاش دیگه تموم شه. کاش این دردها دیگه همین جا تموم شه. کاش پسرعمو با یه دختر خوب ازدواج کنه و همه‌شون طعم آرامش رو بچشن.

ماشین رو خشک می‌کنن. حسابی برق افتاده.

کاش می‌شد همین الان سر ماشین رو بچرخونیم و بریم سمت اصفهان. دلم تنگه. دلم خیلی براشون تنگه...