اثر آفتاب در زندگی!

آفتاب که از پنجره میاد تو حالم بهتر می‌شه. حداقل یک کمی از حوصله‌ام برمی‌گرده سرجاش. آخه مدتهاست که رنگ آفتاب رو ندیدم.

امسال انقدر اینجا برف اومد که من عاشقِ برف، من عاشقِ این خونه خسته شدم و همش روزشماری می‌کنم که از این جا بریم. راستش هیچ وقت فکر نمی‌کردم یه روزی برای رفتن از خونه‌ی دوست‌داشتنی‌مون خوشحال باشم. ولی الان خوشحالم. به خاطر خیلی چیزا خوشحالم، به خاطر اینکه دیگه هر روز می‌تونم برای قدم زدن از خونه‌مون برم بیرون و لازم نیست موقع برگشت نگران سربالایی هفتاد درجه‌اش باشم.

به خاطر اینکه دیگه مجبور نیستم تا هوا یه ذره سرد می‌شه در اتاق خواب رو قفل کنم و همه زندگیمون محدود بشه به سالن کوچیکمون.

به خاطر اینکه متین هرروز صبح لازم نیست یه دور زیر و روی ماشین رو پارو کنه تا بتونه از جاش در بیاد.

و به خاطر خیلی از مشکلاتی که توی تمام این چهارسال سعی کردم چشمم رو به روشون ببندم و توی این یه ماه آخر چشمم رو قشنگ به روشون باز کردم تا با خیال راحت و دل خوش بتونم از این خونه دل بکنم.

امروز هم که یه ذره حوصله دارم جمع و جور کنم کارتون خالی ندارم! اصلا یه وضعی

نقاشی با عنوان اسباب‌کشی کاری از مرتضی کاتوزیان