چرخ می چرخد...

آدم هیچ‌وقت نمی‌دونه چی پیش میاد. هیچ‌وقت نمی‌دونه فردا چی براش رقم می‌خوره و زندگیش به چه سمت و سویی می‌ره.

وقتهایی که آدم می بینه یهو همه‌چی بر خلاف پیش بینی‌هاش پیش می‌ره و مسیر دیگه‌ای رو انتخاب می‌کنه، وقتهایی که می‌بینه هرچی که رشته بوده پنبه شده و ... این جور وقتها چندتا راه داره.

تسلیم بشه و با جریان زندگی همراه بشه.

مقاومت کنه. با جریان زندگی همراه نشه. همون‌جا بایسته و جلوی جریان رو بگیره. کوتاه نیاد. پنبه‌ها رو از روی زمین جمع کنه و دوباره رشته‌شون کنه و رشته‌ها رو تبدیل کنه به تاروپود و زندگیش رو از نو ببافه.

دست به مبارزه معکوس بزنه. هر طرفی که جریان زندگی رفت، جهت برعکسش رو انتخاب کنه و با تموم وجود دست و پا بزنه. حتی اگه این وسط یه چیزایی له بشه... خراب بشه...

راستش نمی‌شه گفت توی هر موقعیتی چه کاری درست‌تره. به خیلی چیزا بستگی داره. من اما معمولا آدم مقاومت کردن، آدم دست و پا زدن نبودم و نیستم. من اما بیشتر اوقات شاید تسلیم شدن رو انتخاب کنم.

این بار اما نخواستم که تسلیم بشم. گاهی معکوس رفتم و گاهی مقاومت کردم. اما هرچی که بود زندگیم انقدر برام ارزش داشت و داره که به هیچ وجه راه اول رو انتخاب نکنم. معکوس رفتن هم اما اشتباه بود. راهش این بود که مقاومت کنم. که پنبه‌ها رو از روی زمین بردارم و از نو ببافمشون.

نمی‌دونم واقعا چقدر موفق بودم؟ نمی‌دونم انتهای این راه به کجا می‌رسه؟ نمی‌دونم این بار اون چیزی که می‌سازم چقدر در برابر طوفان و زلزله و ... مقاومت می‌کنه؟ جواب هیچ‌کدوم از این سوالها رو نمی‌دونم. هیچ کس نمی‌دونه. اما من تمام تلاشم رو می‌کنم و بقیه‌اش رو می سپارم به مهربونترین مهربونها...

---

پ.ن: از این به بعد می‌خوام فقط بنویسم. می‌خوام فقط دستم رو بذارم روی کی‌برد و بذارم کلمه‌ها جاری بشن. بدون اینکه اهمیتی داشته باشه نوشته قشنگی از آب در میاد یا نه. بدون اینکه اهمیتی داشته باشه کسی از نوشته‌ام سردرمیاره یا نه؟ بدون اینکه اهمیت داشته باشه نوشته ام کسی رو نگران می کنه یا نه و ....

راستش خسته‌ام از سنگینی حرفهایی که تمام این مدت قورتشون دادم...