جای خواب

چند شبی هست که علی رو شب‌ها می‌برم توی اتاقش و روی تخت خودش می‌خوابونم. می‌دونم طبق نظر بیشتر روانشناسها زوده برای جدا کردن جای خوابش. ولی حس می‌کنم برای هر سه‌تامون این جوری بهتره.

شبها آخرین شیرش رو که دادم و خوابالو که شد می‌برمش توی تختش. اگه بلافاصله خوابش ببره که هیچی. یک کمی همون‌جا می‌مونم تا مطمئن شم که خوابش عمیقه و بیدار نمی‌شه. اگر هم هنوز خواب خواب نباشه براش قصه می‌گم تا خوابش ببره.

یک کمی نگران احساس امنیت و آرامشش هستم ولی سعی می‌کنم اون حسها رو توی روز تامین کنم و حس می‌کنم این جوری ممکنه ترسهایی مثل ترس از تنهایی و تاریکی و جدا شدن ازمون کلا براش شکل نگیره...