کنکور

از تاکسی پیاده می‌شم و همون‌طور که لابه‌لای خرده‌ریزهای توی کیفم دنبال پنجاه تومنی می‌گردم، می‌پرسم: "چقدر بدم خدمتتون؟"

می‌گه: "قابلی نداره خانوم. به جاش برای دوستم دعا کنین."

قیافه‌ی غم‌انگیزی به خودم می‌گیرم و می‌گم : "خدا شفاشون بده."

لبخند می‌زنه: " دوستم الان کنکور داره. دعا کنین قبول شه."

نیشم تا بناگوش باز می‌شه: " محتاجیم به دعا."

اسم کنکور که میاد دلم می‌گیره. از اینکه بیست و پنج سال از خدا عمر گرفتم و هنوز نتونستم یه فوق‌لیسانس ناقابل بگیرم غصه‌ام می‌گیره.

وقتی به این فکر می‌کنم که مریم – خواهرم – وقتی من کلاس چهارم بودم، تازه رفت مدرسه و وقتی من دبیرستانی شدم، تازه رفت راهنمایی، اون وقت ممکنه امسال فوق‌لیسانس قبول شه در حالی‌که من هنوز سر جام وایسادم، یه جوری می‌شم.

البته خودم می‌دونم که زیاد هم تقصیری ندارم. دو سال پیش که کنکور دادم رتبه‌ام بد نبود. اما طرح آ.ت.ت که اون موقع مد شده بود، باعث شد قبول نشم. خیلیا با رتبه‌ی بدتر از من به خاطر نمره‌ی آ.ت.ت قبول شدن و احتمالا الان مدرکشون رو هم گرفتن.

پارسال درس نخوندم. چون می‌دونستم فوق قبول شدنم فقط می‌شه یه مانع دیگه که برای رسیدن به متین جلوی روم قرار می‌گیره.

امسال قصد داشتم بخونم. حتی می‌خواستم از بعد از عید شروع کنم. اما شش ماه اول سال همش به درگیریهای فکری و ذهنی گذشت و بعد از عقدمون هم دیگه فرصت اونقدر نبود که با روزی دو سه ساعت درس خوندن در روز، بتونم کنکور قبول شم.

ولی من از همین‌جا به خودم و متین و شماها قول می‌دم که سال دیگه توی دانشگاه تهران یا علم و صنعت، حتما هم روزانه، قبول بشم.

چیه؟ چرا این طوری نگاه می‌کنی؟ خیال می‌کنی نمی‌تونم؟