سفیدِ سفید

دیروز بالاخره مریم از مکه برگشت. سفیدِ سفید. پاکِ پاک. سبکِ سبک و مهمتر از همه شادِ شاد.

من مریم رو خیلی دوست دارم. خیلی فراتر از رابطه‌ی خواهری. به نظرم آدم خاص و دوست‌داشتنیه. البته هیچ کدوم از اینا معنیش این نیست که مثل همه‌ی خواهرا سر به سر هم نمی‌ذاریم،‌ دعوا نمی‌کنیم و تو سر و کله‌ی هم نمی‌زنیم.

قراره امروز من و متین هم برای حج عمره ثبت‌نام کنیم. تا ببینیم کی قسمت می‌شه. خیلی دلم می‌خواد دوباره بتونم یه فضای معنوی رو  تجربه کنم. خیلی برام مهم نیست که کجا و چه‌جوری. حتی ترجیح می‌دم این فضا توی خونه‌ی خودمون و توی خلوتم باشه. اما این روزا نمی‌تونم این تحول رو درون خودم ایجاد کنم و به همین دلیل بیرون از خودم دنبال اون می‌گردم.

تصمیم گرفتم بعضی از لذتهای زندگیم رو تغییر بدم. مثلاً‌ به جای اینکه از خوابیدن لذت ببرم،‌ از راه رفتن و قدم زدن لذت ببرم. یا به جای اینکه با دیدن هله هوله اختیار از کف بدم،‌ پرتقال و سیب رو برای خوردن انتخاب کنم  و ...

اگه گفتین هدف از این تغییر صد و هشتاد درجه‌ای چیه؟

نمی‌خواد زیاد فکر کنین. خودم بهتون می‌گم. دلیلش اینه که دلم نمی‌خواد روز عروسیم همه تو دلشون بگن وای چه عروس چاقی!

راستش دیروز که تلفنی با هانیه حرف می‌زدم یه خورده نگران شدم. آخه می‌گفت خواهرش که آخرای خرداد عروسیشه همه‌ی کاراش رو کرده و آرایشگاه و آتلیه رو هم رزرو کرده. من تا حالا فکر می‌کردم زوده و باید یه ماه قبلش برم وقت بگیرم. واقعاً‌ از الان باید برم این کارا رو بکنم؟

شما آتلیه و آرایشگاه خوب سراغ دارین؟ کجا رو پیشنهاد می‌دین؟