معجزه

دلم می­خواد از شرکت آژانس بگیرم و برم خونه. خونه خالی باشه و کسی نباشه. دو تا کدئین بخورم و سرم رو بذارم روی بالشت و تا صبح بخوابم.

اما نمی‌شه. نه پول آژانس دارم. نه خونه خالیه و نه می‌تونم تا صبح بخوابم.

از جلوی شرکت سوار تاکسی می‌شم و غرق می‌شم توی افکارم.

دلم شور می زنه و مضطربم. صبح وقتی متین رو دیدم مثل همیشه بود. آروم و مهربون. اما ته نگاهش یه چیزی بود. یه چیزی که باعث می­شد ظاهر آرومش رو باور نکنم.

خیلی اصرار کردم تا حرف زد. تا دلیل نگرانیش رو بهم گفت.

تاکسی متوقف شده و  راننده برگشته و نگاهم می کنه: " آخرشه خانم."

گیج گیجم. نمی دونم چقدر باید بهش بدم. هرچی فکر می کنم یادم نمی­آد.

- چقدر میشه؟
- دویست و پنجاه تومن.

بهش می‌دم و پیاده می‌شم. 

بقیه راه رو تا خونه پیاده می‌رم.

خیلی کم تحمل شدم. طاقت کوچکترین خبر بدی رو ندارم. همش از فکرهای منفی پر می‌شم. تمرکزم رو کلا از دست می‌دم و همه‌ی زندگیم می‌شه فکر کردن به اون اتفاق.

توکلم خیلی کم شده. خیلی.

می‌رسم پشت در. نمی‌دونم کدوم زنگ رو بزنم. جداْ یادم نمیاد. توی کیفم دنبال کلید می‌گردم. در رو باز می کنم و می‌رم تو.

می‌دونم که شاید فقط یه تلنگر باشه. یه تلنگر برای اینکه بعضی چیزا رو فراموش نکنیم. ته دلم دعا می‌کنم که مشکل حل شه. که اصلا مشکلی وجود نداشته باشه.

لباسهام رو عوض می‌کنم و روی مبل می‌شینم. مریم کتاب زبانش رو میاره تا یه سوال ازم بپرسه.

با حواس‌پرتی یه نگاهی به کتابش میندازم. اولین کلمه‌ای که به چشمم می خوره اینه:

A miracle

یادم میاد که زندگیم همیشه پر از معجزه بوده.

دلم آروم می‌گیره.