شادِ شادِ شاد!

وا شماها چرا انقدر استرس دارین؟ یه ذره خونسرد باشین دوستان!

یه ذره از من یاد بگیرین که سه روز مونده به عروسی میام براتون وبلاگ می‌نویسم و وبلاگاتون رو می‌خونم و فرندز رایت می‌کنم و ...

حال و روزم خوبه خوبه. نه استرس دارم، نه دلتنگی، نه اضطراب و نه هیچ حس بد دیگه‌ای.

فقط خوشحالم و مثل شما روزشماری می‌کنم که هرچه زودتر بریم توی خونه‌ی خوشگلمون زندگی کنم.

آره، گفتم خونه‌ی خوشگلمون. بالاخره چیدیمش. خیلی خوشگل شده. خیلی.

من خیلی دوستش دارم. دیروز من و متین و مریم رفتیم و چیدمان اصلی رو انجام دادیم و امروزم کارای تزیینات رو با کمک خاله راضیه و مامان‌بزرگ و خاله‌ی مامان انجام دادیم. خوشبختانه ما از این برنامه‌های جهاز دیدن نداریم. البته فردا خواهرای متین میان خونه رو می‌بینن و بقیه هم می‌مونن برای روز پاتختی.

راستش رو بخواین تنها بدی این روزا خاله راضیه و حرفهای پر از نیش و کنایه‌شه. گرچه خیلی سعی می‌کنم هیچ کدوم از حرفهاش رو نشنوم ولی گاهی بعضی از حرفها تا ته دل آدم رو می‌سوزونه. من فقط یه آرزو دارم. اینکه خاله راضیه عاشق بشه و بعد یکی همه‌ی این بلاهایی رو که اون سر من آورد، سرش بیاره. دلم می‌خواد بفهمه چقدر تلخه که دیگران راجع به کسی که بی‌نهایت دوستش داره  و خونواده‌ش پرت و پلا بگن.

من توی خونه‌مون کتابخونه‌ش رو بیشتر از همه دوست دارم. با اینکه جا نداشتیم و نتونستیم کتابخونه‌ی درست حسابی بخریم و توی یکی از کمدها از این قفسه‌های مشبک گذاشتیم و کتابها رو چیدیم روش ولی باز هم دوست داشتنی‌ترین بخش اون خونه است. به خصوص که پر از کتابهای نخونده است.

 
و البته دوست نداشتنی‌ترین بخشش آشپزخونه است. نه به خاطر اینکه خوشگل نیست. نه! به خاطر اینکه کلی مسئولیت میندازه روی دوشم. من از الان غصه‌مه که ماه رمضون چه جوری هر شب غذا درست کنم. واقعا چه جوری؟  متین تو که کمکم می‌کنی؟
امشب زنگ زده بودم به دوستم دعوتش کنم که یهو گفت من یه لحظه برم ببینم غذام نسوزه. یه جوری شدم. تا حالا هیچ وقت دغدغه‌ی اینکه غذام پخت یا سوخت یا ... رو نداشتم.

دیگه چیزی هست که باید بگم؟

اینم هدیه‌ی منفی سه‌روزگی: 

( اگه دوست دارین عکسهای خونه مون رو ببینین به متین بگین یادش نره فردا دوربین رو بیاره!)