روزهایی که می گذرند

خیلی وقته خونه‌مون نرفتم. خونه‌ی بابام رو می‌گم. یه حساب سرانگشتی نشون می‌ده که با امروز می‌شه هفده روز.

حالا درسته که یه روز با مامان و بابا و مریم رفتیم بیرون و یه روز هم اونا اومدن خونه‌مون. ولی بازم خیلیه. مخصوصا که فاصله‌ی خونه‌ی ما با خونه‌ی بابا ده دقیقه بیشتر نیست.

قبل از عروسی بابا می‌گفت باید یه روز درمیون بیای اینجا. حالا هم فکر کنم بیشتر از همه دل بابا برام تنگ می‌شه. اما واقعا فرصت نمی‌کنیم. هر روز ساعت شش و هفت می‌رسیم خونه و تا یه استراحتی بکنیم و یه غذایی درست کنم و یک کمی با هم حرف بزنیم، شب شده.

*   *   *

  

از روند زندگیمون اصلا راضی نیستم. خیلی برنامه‌ریزی کرده بودیم برای این روزا. خیلی رویا و فکر داشتیم. اما نمی‌تونیم عملیش کنیم. فرصت نمی کنیم.

متین می‌گه یه ماه اول زندگی همین جوریه. شلوغ پلوغه. درست می‌شه.

اما اگه همین‌روزها شروع نکنیم ممکنه خیلی دیر بشه. اصلا ممکنه در گذر زمان فراموش بشه.

همیشه از اینکه یه روزی زندگیمون دچار روزمرگی بشه می‌ترسیدم. از اینکه یه روند ساده هر روز توش تکرار بشه. از اینکه امروز و فردا هیچ تفاوتی با هم نداشته باشن.

*   *   *

امشب می‌ریم خونه‌ی مامان و بابا. از وقتی که من ازدواج کردم و فقط به عنوان یه مهمون می‌رم اونجا اوضاع خیلی بهتر شده. دیگه از اون حرف و حدیثهایی که تا ته دل آدم رو می‌سوزوند هیچ خبری نیست. مامان خانومی هم این روزها خیلی بهتره.

نمی‌دونم تا حالا دو نفر رو دیدین که با هم متناقض باشن؟ ممکنه خیلی هم به هم علاقه داشته باشن. اما از نظر فکری و اخلاقی با هم متناقضن. این دوتا آدم وقتی بیش از حد نزدیک هم باشن فقط همدیگه رو عذاب می‌دن چون تحمل رفتارهای طرف مقابل رو ندارند.

قضیه‌ی من و مامان‌ خانومی هم این‌طوری بود. خیلی همدیگه رو دوست داشتیم ولی خیلی از اخلاقهای هم رو نمی‌تونستیم تحمل کنیم. این بود که ناخودآگاه همدیگه رو اذیت می‌کردیم. ولی حالا که یک کمی از هم دور شدیم فقط اون دوست داشتنه بینمون باقی مونده.

*   *   *

 
 

از همین امروز باید شروع کنم. ممکنه فردا خیلی دیر باشه. اصلاً کی گفته که فردایی وجود داره. 

همه چیز رو هم که آماده کردم. هر چیزی رو که برای رسیدن به اهدافمون بهش نیاز داشتیم. پس دیگه هیچ بهانه‌ای نداریم. خستگی هم که اصلاً بهانه‌ی خوبی نیست...

 

رفتن،

        نرسیدن،

                   نرسیدن، 

                              و باز هم نرسیدن.

مقصد اما مگر جز راهی بود که رفته ای؟

                     جز آنچه نبودی و شدی؟