همدانِ آبدار

می‌گن آدمها از نظر طبع و مزاج چهار دسته‌اند. گرم و خشک. گرم و مرطوب. سرد و خشک و سرد و مرطوب.

می‌گن این مزاجها هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی آدمها رو از هم متفاوت می‌کنه.

می‌گن افراد بسته به اینکه توی کدوم دسته قرار داشته باشن به غذاهای متفاوتی نیاز دارند، به بیماریهای متفاوتی دچار می‌شن و علایق و اخلاقهای متفاوتی دارند.

این مزاجها اصول طب ابوعلی‌سینا رو تشکیل می‌داده و عقیده داشته که هیچ کس بدون اطلاع از مزاج فرد نمی‌تونه بیماری رو تشخیص بده و اون رو درمان کنه.

درباره‌ی خصوصیات هر کدوم از این گروه‌ها مطالب زیادی هست ولی چون از درستی هیچ کدومشون مطمئن نیستم بیانشون نمی‌کنم. ولی یه مثال می‌زنم که قضیه یه کمی روشن‌تر بشه.

می‌گن آدمهایی که مزاج گرمی دارند بیشتر مایلند مستقیما با سایر افراد ارتباط برقرار کنن و علاقه‌ای به استفاده از ابزارها و تکنولوژیها ندارند. برعکس افراد سرد می تونن ساعتها توی تنهایی خودشون رو با انواع و اقسام ابزارها سرگرم کنند.

من سرد و مرطوبم. سرد بودنم که ثابت شده است. اما مرطوب بودنم رو خودم کشف کردم. اونم از اونجایی که عاشق آبم. اگه من رو وسط یه بیابون که فقط یه جوی آب از توش رد می شه رها کنن خیلی بیشتر بهم خوش می گذره تا وسط یه جنگل سبز و خرمِ بدونِ آب. و بر طبق همین اصل همدان رو خیلی دوست داشتم و خیلی بهم خوش گذشت. چون همدان یه شهر آبدار بود و هم  گنجنامه و هم غار علیصدر و هم عباس آبادش پر از آب بود.

   

 
اگر دل دلبری دلبر کدامی       وگر دلبر دلی دل را چه نامی

دل و دلبر بهم آمیته وینم            ندانم دل که و دلبر کدامی

دیدم از ابوعلی سینا یاد کردم حیفم اومد که یادی هم از بابا طاهر نکنم.

---

پ.ن: لینکدونی رو یه نگاه بکنین و اگر لینکتون رو سهوا جا انداختم حتما بهم خبر بدین.