چرخ و فلکی

ساعت دوازده شبه و من به زور چوب کبریتهایی که لای پلکهام گذاشتم، چشمهام رو باز نگه داشتم. تازه از خونه‌ی دایی متین اومدیم بیرون و حداقل چهل و پنج دقیقه تا خونه‌مون راهه. بابای متین پیشنهاد می‌کنه از یه مسیر دیگه بریم که ترافیکش کمتر باشه.

از میدون گلها که رد می‌شیم یادم میاد که متین همیشه با یه حس عجیب از خونه‌ی کودکیش توی میدون گلها حرف می‌زنه.

یادم می‌ره که چقدر خوابم میومد. بهش می‌گم دلم می‌خواد این خونه رو ببینم. متین با تردید می‌پیچه توی خیابون و ...

این مدرسه‌ی راهنماییمه... این نونوایی بربریمونه... این خونه‌ی اکبره...این بقالیمونه...این دبستانمه...خونه‌مون ته این کوچه است...

متین توی خاطراتش غرق شده و من بهش حسودیم می‌شه. بهش حسودیم می‌شه که به یه گوشه‌ از این شهر احساس تعلق می‌کنه. بهش حسودیم می‌شه که می‌تونه توی پنج دقیقه تمام کودکیهاش رو مرور کنه.

کوچه تنگه و ماشین توش نمی‌ره. بهش اصرار می‌کنم که ماشین رو یه گوشه‌ای بذاره و بقیه‌ی راه رو تا خونه‌شون پیاده بریم.

این خونه‌ی عالم خانومه... این خونه‌ی هادیه...این خونه‌ی اکرمه...

و جلوی در کوچیک یه خونه‌ی کوچیک وایمیسه و نگاه می‌کنه و اشکهایی که تا حالا به زور توی چشمهاش نگه داشته بی‌اختیار جاری می‌شه...

بهش حسودیم می‌شه چون خاطرات من توی این شهر پراکنده‌اس. من هر تکه از کودکیم رو یه گوشه‌ی این شهر جا گذاشتم.

اینجا، آره همین‌جا تیله بازی می‌کردیم... همین جا گل کوچیک می‌زدیم... بابا چرخ و فلکی همین‌جا وایمیساد و صدا می‌کرد و من به زور یه دو تومنی از بابا می‌گرفتم و میومدم که پنج دور سوار چرخ و فلک بشم...

دست متین رو می‌گیرم و برمی‌گردیم توی ماشین. از متین قول می‌گیرم که یه روزی من رو ببره توی تمام این شهر بچرخونه تا من هم تکه‌های گمشده‌ی کودکیم رو پیدا کنم.

مستانه نمی‌دونم ازت ممنون باشم یا گله کنم...

---

پ.ن:

اتاقمون گرمه و کلی هم لباس تنمه.

اما یه سرمای بی حس کننده از نوک انگشتای ‌پام شروع شده و کم کم داره میاد بالا.

پاهام هیچ حس خاصی نداره. انگار تک تک سلولهاش متلاشی شدن.

نمی‌دونم اگه از روی این صندلی بلند شم می‌تونم راه برم یا نه.

و من اکنون در راه،                        

                                و هم آغوشی سرما.

باید اما بروم...!!