چشم غره!

از صبح که بیدار شدیم تا همین الان یک سره با متین دعوا داریم! سرِ چی؟ سرِ همه‌چی!

سرِ از خواب بیدار شدن! سرِ نون گرفتن! سرِ صبحونه خوردن! سرِتلویزیون دیدن!

خلاصه دیگه آخرش طاقتم طاق شد و متین رو، رو به قبله خوابوندم و چاقو رو گذاشتم روی گردنش و ... 

ولی هرکاری کردم چاقو نبرید! آخه از چاقوی کره‌خوری انتظار بیشتری هم نمی‌رفت...

*   *   *

متین می‌گه: بیا توی این هفته‌ی وحدت یه دعایی بکنیم؟

- چه دعایی؟ دعا کنیم که دلامون به هم نزدیک بشه؟

متین می‌گه: نه بابا! بیا دعا کنیم سر به تن اون یکی نباشه!

*   *   *

یکی از خوبی‌های متین اینه که قهر کردن بلد نیست و هر چقدر هم که با هم دعوا کنیم و هم دیگه رو اذیت کنیم، هیچ کدوممون قهر نمی‌کنیم و فقط دنبال یه راه‌حلی می‌گردیم که طرف مقابل رو بیشتر اذیت کنیم!

برای همین وقتی دعوا تموم بشه همه چیز برمی‌گرده به روال عادی و دوست‌داشتنی قبل و تازه رویه‌ی مسخره‌ی قهر و منت‌کشی و آشتی شروع نمی‌شه!

*   *   *

من و متین الان در کمال صلح و صفا در کنار هم توی شرکت نشستیم و فقط گاه‌گاهی که آقای رئیس سرش به کارش گرم می‌شه، یه چشم غره به هم می‌ریم که معنی این چشم غره اینه که: "یه بلایی سرت میارم که مرغای آسمون از خنده روده بر بشن!"