کل کل!

دیروز تا عصر دل‌شوره داشتم. یه دل‌شوره‌ی عجیب که هیچ‌جوری نمی‌تونستم آرومش کنم.

دلم می‌خواست با یکی حرف بزنم دردودل کنم و یک کمی سبک بشم. زنگ زدم به تینا. یک کمی حرف زدیم. قرار گذاشتم هفته‌ی دیگه یه روز برم پیشش و قطع کردم.

اما هنوز حال و روزم خوب نبود. شماره‌ی سحر رو گرفتم و نیم ساعتی باهاش حرف زدم. نه اینکه دردودل کنم. همین‌جوری از عید و مسافرت و ... برای همدیگه تعریف کردیم. دلم خیلی براش تنگ شده بود.

پرسیدم پنجشنبه می‌تونی بیای خونه‌مون؟ از خداش بود.

تلفن رو که قطع کردم کلی سبک شده بودم و کلی هم انرژی مثبت پیدا کرده بودم. یه اس‌ام اس زدم به بقیه‌ی دوستای دبیرستانم و آدرس خونه رو نوشتم و نوشتم که پنجشنبه منتظرشونم.

خدا رو شکر با وجود اینکه از بچه‌های دبیرستانمون 90 درصد الان خارج هستند، از گروه دوستی ده نفره‌ی ما فقط دو نفر ایران نیستن. هر هشت نفر باقیمونده با خوشحالی گفتن که میان!

تصمیم دارم یه مهمونی ساده و خودمونی و بی‌دردسر برگزار کنم که هم به خودم سخت نگذره و هم بقیه برای مهمونی دادن راحت‌تر باشن. 

مثلاً به صرف شیرینی و چایی و آجیل و شکلات! حتی بدون میوه! خیلی که زشت نیست؟ هست؟

متین و دوستاش هف-هشت ماهه که قراره دور هم جمع بشن. اما، هنوز که هنوزه نتونستن!

متین در حالیکه به شدت دچار حسودیه، می‌گه: "عیبی نداره، این هفته تو دوستات رو دعوت کردی، هفته‌ی دیگه من دوستام رو دعوت می‌کنم."

قبول می کنم. به شرط! به این شرط که حداقل مطمئن باشه پنج تا از دوستاش میان!

عادت نداره کم بیاره. قبول می‌کنه! بعد انگار شک می‌کنه.

می‌گه: "تو اصلاً تو اندازه‌ای نیستی که برای من شرط بذاری."

می‌گم: "می‌خوای اندازه‌ی واقعیم رو بهت نشون بدم؟"

می‌خنده و می‌گه: "آره بیا رو صندلی من بشین اگه پات به زمین رسید، اونوقت می‌تونی شرط بذاری..."

روی صندلیش که می‌شینم پاهام نیم متر با زمین فاصله داره...

من کم میارم: "باشه. بی‌شرط!"

---

پ.ن خالی بندی: از شنبه پستهای جدید فقط در http://baadbaadak.com نوشته می شن! پس بی‌زحمت یه تک پا تشریف ببرین پست پایین!