فرحزاد

- مستانه جایی هست که توی سال اول زندگیمون باید بریم و هنوز نرفته باشیم؟

یه ذره فکر کردم:  "نه، نمی‌دونم"

- خوب جایی هست که دلت بخواد بری و تا حالا نرفته باشی؟

یه ذره فکر کردم: " آره، فرحزاد"

خسته بود. اونقدر خسته بود که فکر نمی‌کردم حداقل امشب اهمیتی بده! ولی چند دقیقه بعد لباس پوشیده دم در بود: "بریم"

تا حالا نرفته بودم فرحزاد. متین هم نرفته بود.

نزدیکیهای فرحزاد یه "امامزاده صالح" دیگه بود! نمازمون رو اونجا خوندیم ولی موقع برگشتن روی پله‌ها پام پیچ خورد و پاشنه کفشم کنده شد. می‌تونستم راه برم ولی خیلی درد می کرد. زیاد اهمیت ندادم. حیف بود حالا که متین با تمام خستگیش من رو تا اونجا آورده بود، من بهانه بگیرم. ولی تو فکر بودم که بدون کفش چی کار کنم.

تابلوها رو دنبال کردیم و رسیدیم فرحزاد! ولی اون فرحزادی که ما انتظار داشتیم نبود! یه خیابون معمولی بود و خبری از آلوجنگلی و لواشک و ... نبود.

از چند نفر پرسیدیم می‌خوایم بریم فرحزاد! گفتن همین‌جاست.

به نفر آخر گفتیم ببین می‌خوایم بریم اون فرحزادی که همه می‌رن! آدرس داد که از کدوم کوچه بریم!

شلوغ بود و جا‌به‌جا بساط لواشک و توت و شاتوت و گردو به راه بود! من عاشق این جور جاهام! عاشق جاهای شلوغ که همه جور آدمی پیدا می‌شه. ولی حیف که کفشم خراب شده بود و نمی‌تونستم از ماشین پیاده شم.

متین یه گوشه‌ای پارک کرد و رفت از توی صندوق عقب یه جفت دمپایی برام آورد! یه دمپایی پلاستیکی صورتی که از مسافرت شمال توی صندوق مونده بود. روم نمی‌شد با اون برم توی خیابون. ولی بهتر از این بود که توی ماشین بشینم و لذت قدم زدن توی اون خیابون رو از دست بدم.

دست در دست هم، در حالیکه یه کاسه شاتوت دست متین بود که یکی یکی از شاتوت‌هاش کم می‌شد، و یه لواشک کثیف توی دست من بود، یه گوشه‌ای وایساده بودیم و مردم رو تماشا می‌کردیم.

و من با خودم فکر می‌کردم مامان چقدر تلاش کرد که از مستانه یه خانوم باشخصیت بسازه، اما ذات آدمها رو که نمی شه عوض کرد!