لالایی!

صبح توی اون یه ربعی که از خونه داشتیم میومدیم شرکت رادیو روشن بود و یه خانومه داشت حرف می‌زد. یعنی حرف که چه عرض کنم. رسما چرت و پرت می‌گفت. مثلا اینکه توی خونه‌ی یه پیرزنه شونصد تا گربه پیدا شده و چندتا چیز دیگه که یادم نمیاد. بعد من با خودم فکر می‌کردم خوب وقتی حرفی ندارن مگه مجبورن برنامه بسازن؟ چی می‌شه مثلا به جای این دو ساعت برنامه یه موسیقیه آروم پخش کنن؟

بعد با خودم فکر کردم تو اگه لالایی بلدی چرا خودت خوابت نمی‌بره؟ مگه کم پیش اومده روزایی که هیچ حرفی نداشتی ولی نتونستی از خیر نوشتن توی بادبادک بگذری و مجبور شدی چرت و پرت بنویسی؟

بعد فکر می‌کنین بعد از کلنجار رفتن با خودم به چه نتیجه‌ای رسیدم؟ به این نتیجه که وقتی حرفی ندارم اینجا چیزی ننویسم و وقت خودم و شما رو تلف نکنم؟

نه. اصلا به این نتیجه نرسیدم. بلکه به این نتیجه رسیدم که الکی به کسی گیر ندم و بزارم اون خانومه کار خودش رو بکنه و حرفهای خودش رو به خورد مردم بده. منم کار خودم رو بکنم.

 
ولی شایدم یه روز نخ بادبادکم رو بریدم و گذاشتم که آسمونش رو خودش پیدا کنه.

به هرحال فعلاً یه عالمه دوستتون دارم.