زبانت درکش ای حافظ زمانی!

رفتیم توی کافی شاپ نشستیم. هر سه تامون ساکت بودیم. من و تو بیشتر. اون گاهی یه چیزی از ته ذهنش پیدا می کرد و برامون تعریف می‌کرد.

تو بستنی سفارش دادی. اونم بستنی سفارش داد. من ولی دلم فالوده می‌خواست.

چند دقیقه دیگه نشستیم. حالا تو و اون ساکت بودین و من گاهی یه حرفی می‌زدم.

بستنی‌هاتون رو آورد و فالوده‌ی من رو. توی سینی سه ورق فال حافظ گذاشته بود. پشت و رو. هر کدوم یه رنگ. ارغوانی و نارنجی و زرد.

فال ها رو از توی سینی برداشتم و گرفتم جلوش تا یکی رو انتخاب کنه. ارغوانی رو برداشت. تو نارنجی رو برداشتی و زرد موند واسه من.

اول هرکسی فال خودش رو خوند. واسه من از خوشبختی‌ای گفت که دیگران بهش حسادت می‌کنن. راست می‌گفت من خوشبخت بودم. ولی نباید حرفی از حسادت میاورد. اونجا جاش نبود.

کاغذم رو انداختم لابه‌لای خرت و پرتهای توی کیفم تا دست کسی بهش نرسه.

تو فالت رو بلند خوندی. برای تو هم از خوشبختی گفته بود و از مشکلاتی که سر راه داری.

اون کاغذش رو داد به من. نتونستم بلند بخونم. از تنهایی گله داشت و از بی‌کسی شکایت.

بستنی‌هاتون داشت آب می‌شد. تو در سکوت با بستنی بازی می‌کردی و اون خیره شده بود به یه نقطه‌ی دور.

و من به این فکر می‌کردم که اگه تو کاغذها رو از توی سینی برداشته بودی و اول جلوی من می‌گرفتی من اون کاغذ ارغوانی رو برمی‌داشتم و اون وقت هم تو خوشبخت بودی و هم اون و هم این بستنی‌ها الان آب نشده بود.

‌

زبانت درکش ای حافظ زمانی    حدیث بی‌زبانان بشنو از نی

---

پ.ن:‌با اجازه‌تون بعضی از کامنتهای این نوشته رو تایید نمی‌کنم.