در پشتی

دلم می‌خواد پاشم برم بانک پول بریزم به حسابم و بیام اینترنتی دوتا بلیط رقص زمین و دوتا بلیط هر شب‌ تنهایی بخرم و بعد ذوق‌زده از همین دوتا اتفاق کوچیک برگردم سرکارم و با انرژی گزارش درپشتی رو که باید تا فردا تمومش کنم رو همین امروز تموم کنم و تحویل بدم و خلاص!

ذهنم اما اینا رو نمی‌خواد. می‌خواد همین‌جا بنشینم و گوش به زنگ باشم. هی پشت سر هم بهم می‌گه شاید الان فلانی زنگ بزنه. شاید اون اتفاقی که نباید بیفته، بیفته. شاید، شاید، شاید... و همه چیز رو به بدترین شکل ممکن برام تصویر می‌کنه.

ذهنم رو هیچ وقت دوست نداشتم. یعنی نه اینکه دوستش نداشته باشم، اما ترجیح می‌دم بیشتر توی دلم زندگی کنم تا توی ذهنم. ولی بعضی وقتها ذهنم کاملا غلبه پیدا می‌کنه و هیچ جوری نمی‌تونم از دستش خلاص بشم. به این حالت می‌گم ذهن‌زدگی.

و مشکل اینجاست که یه مدتیه به شدت ذهن‌زده شدم. برای همینه که بعضیهاتون گفته بودین نوشته‌های بادبادک مثل قبل نیست. تفاوتش دقیقا همین جاست. اون وقتها مستانه با دلش می‌نوشت و این روزها با ذهنش می‌نویسه. اون روزها با دلش زندگی می‌کرد و این روزها توی ذهنش زندگی می‌کنه.

باید توی ذهنم یه درپشتی پیدا کنم و ازش فرار کنم، قبل از اینکه اونقدر توی این حالت بمونم که بهش عادت کنم...