آرزوهای محال!

کاش یکی پیدا می‌شد این تمرینایی که من فردا باید تحویل بدم رو حل می‌کرد، تا من اول با خیال راحت یه دوری توی فیس‌بوک می‌زدم و عکسای 2010 دوستام رو نگاه می‌کردم و بعد هم سر فرصت وبلاگهاتون رو می‌خوندم و کامنت می‌ذاشتم که یه وقت خدای نکرده فک نکنین بی معرفتم، بعد هم ولو می شدم جلوی تلویزیون و هی کانالا رو بالا و پایین می کردم و وقتی مطمئن شدم هیچی نداره، می رفتم نمایشنامه "آهسته با گل سرخ" رو برمی داشتم و یه نفس می خوندمش. 

*     *     *

یادها فراموش نخواهند شد حتی به اجبار؛ و دوستی ها ماندنی هستند حتی با سکوت...