Wake UP

خوابِ خواب بود و توی خواب گاهی فرمون رو به سمت چپ می‌پیچید و گاهی به سمت راست منحرف می‌شد. هر از چندگاهی با بوق یه راننده از خواب بیدار می‌شد و یه چند متری رو توی بیداری می‌رفت و دوباره چشمهاش بسته می‌شد.

هیچ‌کس اما نمی‌دیدش و نمی‌فهمید که خوابه. نه اون راننده جلوییش که صدای ضبط ماشینش رو بلند کرده بود و حس گرفته بود نه حتی اون مسافر بغل دستیش که غرق فکر و خیالهای خودش بود.

البته چیز عجیبی نیست. خیلی وقته که ما آدمها فقط خودمون رو می‌بینیم و هیچ‌کس جز خودمون رو نمی‌بینیم. خیلی وقته نمی‌دونیم بغل‌دستیمون توی چه وضعیتیه و چه حال و روزی داره.

به هر حال امیدوارم امروز هیچ تصادفی توی اتوبان همت اتفاق نیفته و راننده جلویی همچنان توی حس باقی بمونه و  مسافر بغل‌دستی سالم به مقصد برسه و راننده هم هرچه زودتر یه جایی برای اینکه سرش رو بذاره روی زمین و آروم بخوابه پیدا کنه.