جادوی رنگها

گم کردن یکی از عادتهایی بوده که همیشه از بچگی همراهم بوده! یعنی دقیقا از کلاس اول دبستان تا سال آخر دانشگاه. اونم نه گم کردن عادی. گم کردن این مدلی که یه چیزی الان هست یه لحظه بعدش نیست! خودنویس بابام، ساعت مامانم، سوئیشرت خواهرم و ... یه نمونه‌ی اساسیش همین سوئیشرتها و ژاکتهام بود که توی چهارسال دانشگاه پنج تا سوئیشرت و ژاکت گم کردم. یکیش که مال خواهرم بود! آخریش رو هم اصلا نذاشتم صداش در بیاد و تا به امروز کسی نفهمیده که گم شده! همه رو هم به یک شیوه یکسان گم کردم. سرکلاس که می‌نشستم می‌ذاشتمشون پشت صندلی. کلاس که تموم می‌شد و از کلاس که می‌رفتم بیرون و یادم می‌رفت برشون دارم و پنج دقیقه بعد که یادم میوفتاد و می‌رفتم توی کلاس هیچ اثری ازش نبود. از هیچ کدومشون نبود.

خلاصه این قضیه ادامه داشت تا وقتی که رفتم سرکار. سرکار دیگه هیچی گم نکردم. یعنی هرچی گم می‌کردم آقای آبدارچی پیداش می‌کرد و فردا روی میزم بود. و منم کم کم داشتم این عادتم رو فراموش می‌کردم تا اینکه دوباره پام به دانشگاه باز شد.

دو تا خودکار رنگی داشتم که توی جزوه نوشتن ازشون استفاده می‌کردم. جزوه‌هام رو کسی نمی‌دید که بخواد به خاطر رنگ و وارنگ بودنشون مسخره‌ام کنه. برام هم مهم نبود. به جادوی رنگها اعتقاد داشتم و دارم. آخرین باری که رفتم دانشگاه خودکارام همراهم بودن. تا آخرین لحظه که باهاشون نوشتم بودن و بعد هم انداختمشون توی کیفم و اومدم! حالا اما نیستن و جزوه‌هام دیگه رنگی نیست و یکسره با خودنویس آبی نوشته شده و برای همین رغبت نمی‌کنم برم سرشون و بازشون کنم و بخونمشون.

---

پ.ن: خودم می‌دونم!‌ اینجا دیگه جذاب نیست. خودمم نوشته‌های این روزا رو خیلی دوست ندارم. برعکس زندگیم که شاید ظاهرش یکنواخت شده باشه. اما بیشتر از هروقت دیگه‌ای دوستش دارم. ولی دلم نمی‌خواد تلاشی برای بهتر شدن نوشته‌هام بکنم. یعنی فکر می‌کنم نوشتنی که پشتش تلاش باشه دیگه وبلاگ نویسی نمی‌شه. 

البته محیط سرد این روزای وبلاگها و آدمهایی که به نظر میاد از این دنیا خسته و کسلند هم بی‌اثر نیست.