غلومی...

گاهی وقتها دچار روانپریشی می‌شم که البته به نظرم اتفاق عجیبی نیست. یعنی با این همه باری که زندگی روی دوش آدم می‌ذاره اگه آدم همیشه از سلامت روانی برخوردار باشه عجیبه!

یکی از راه‌حلهایی که توی این مواقع به نظرم می‌رسه اینه که یه مدتی خودم نباشم. و فرو برم توی یه نقش دیگه و یه نقش دیگه رو توی زندگی بازی کنم. برای همین من و متین به جز اینکه مستانه و متین باشیم، آدمهای دیگه‌ای هم هستیم.

آخرین نقشی که از دیروز داریم برای هم بازی می‌کنیم نقش یه مرد لات چاله‌میدونی و دوست دخترشه. غلام و پرستو. البته نکته اینجاست که غلام منم و پرستو، متینه! من صداش می‌کنم پپری و اون بهم می‌گه غلومی!

راستش این ایده رو واقعا دوست دارم. یعنی علاوه بر اینکه کلی بساط خنده و شادی فراهم می‌کنه و حالم رو بهتر می‌کنه، گاهی توی همین نقش بازی کردنها چیزایی رو از هم می‌بینیم و حرفهایی رو بهم می‌زنیم و درخواستهایی از همدیگه می‌کنیم که شاید توی حالت معمولی نتونیم مطرحشون کنیم و کلا شناخت و درکمون رو از هم بیشتر می‌کنه.

خلاصه، غلومی هستم، چاکرتون!