تو آسمان آبی آرام و روشنی

بیشتر از این که شبیه سفر باشه شبیه یه مهمونی بود. یه مهمونی با یه صاحبخونه دست و دل‌باز که کافیه لب تر کنی و تا هرچی رو که می‌خوای برات فراهم کنه. یه صاحبخونه مهربون که براش مهم نیست تو چه جور آدمی هستی چه کارهایی کردی و می‌کنی. مهمونشی و برای مهمونش از هیچی دریغ نمی‌کنه.

مشهد زیاد رفته بودم. ولی این یکی واقعا با همیشه فرق داشت. بیشتر از اینکه شبیه سفر باشه شبیه مهمونی بود. حیف که ظرفم اونقدر بزرگ نبود تا از تمام اون چیزی که صاحبخونه فراهم کرده بود بهره ببرم.

تو آسمان آبی آرام و روشنی                     من چون کبوتری که پرم در هوای تو
یک شب ستاره‌های تو را دانه‌چین کنم        با اشک شرم خویش بریزم به پای تو