مرغ گمشده!

بعد از شرکت رفتم حسینیه ارشاد. هم از کتابخونه کتاب گرفتم و هم رفتم سر کلاس دکتر مهدوی. دلم برای دکتر تنگ شده بود. چند روز پیش داشتم سخنرانی‌های دکتر سروش در مورد تفسیر مثنوی رو گوش می‌دادم و به نظرم این دوتا آدم عجیب شبیه هم بودن. حرفهاشون. صداشون. طرز حرف زدنشون. نوع نگاهشون و خلاصه همه‌چیشون! گوش دادن همون سخنرانی‌ها باعث شد به شدت دلم دکتر مهدوی رو بخواد.

کلاس حدود ۷ تموم شد. سوار اتوبوس شدم و رفتم توی فکر:

شام چی درست کنم. متین وقتی برسه خونه حسابی گرسنه و خسته است.

منم خسته بودم ولی وسط راه پیاده شدم و یک کمی مرغ خریدم که بتونم یه غذای سریع درست کنم.

دوباره سوار اتوبوس شدم و بالاخره رسیدم خونه.

لباسهام رو عوض کردم و اومدم توی آشپزخونه که دست به کار شم ولی هرچی گشتم مرغها رو پیدا نکردم. نبود که نبود.

روی صندلی اتوبوس جاش گذاشتم...

دلم سوخت. یک کمی برای مرغها و بیشتر برای متین که وقتی میاد شام نداره. 

حالا خدا کنه یکی پیداش کنه و برش داره و ببره خونه و بپزه و بخوره و فکر هم نکنه صاحبش ممکنه راضی نباشه.

توی این فکرها بودم که متین زنگ زد و گفت یه کاری پیش اومده و شب نمیاد خونه! 

خوب شد مرغها گم شد! چون اگه غذا درست می‌کردم و بعد متین می‌گفت نمیاد دلم بیشتر می‌سوخت...

---

پ.ن: چیه چی شده؟ خیلی بی مزه بود؟ شما هم اگه دیشب دو سه ساعت بیشتر نخوابیده باشین که پروژه‌تون رو تموم کنین بعد الان بفهمین که پروژه رو اشتباه انجام دادین و امشب رو هم باید بشینین سرش نمی‌تونین نوشته بامزه‌تری بنویسین!‌