حق داشتی مرا نشناسی...

بهش زنگ زدم. بعد از ده ســــــــــــــــال.

گفتم: سلام. فلانیم! (فامیلیم)

گفت: واااااااااااای، مستانه تویی؟ سلام به روی ماهت عزیزم. خوبی؟

مطمئن بودم که هرکس دیگه‌ای بود اولش من رو نمی‌شناخت. یا اگه می‌شناخت خودش رو می‌زد به نشناختن. و مطمئنم که "چه عجب یاد ما کردی!" رو یه جوری توی همون چندتا جمله‌ی اول جا می‌داد.

حق داشتی مرا نشناسی، به هر طریق

من همچنان همانم و دنیا عوض شده‌ست

گفتم: دلم خیلی براتون تنگ شده بود...

گفت: منم همینطور مستانه. ببخش که وقتی خونه‌مون رو عوض کردیم شماره‌م رو بهت ندادم و اینجوری همدیگه رو گم کردیم.

هرکس دیگه‌ای بود می گفت: خوب تقصیر خودت بود. اونقدر به شماره‌ای که ازم داشتی زنگ نزدی تا شماره‌مون عوض شد!

گفتم: یه روز میاین خونه مون؟

گفت: آره عزیزم. خیلی دلم می‌خواد ببینم بعد از ده سال چه شکلی شدی. خیلی دلم می‌خواد مستانه کوچولو رو که حالا خانوم خونه‌ی خودش شده ببینم.

هرکس دیگه‌ای بود، می‌گفت: توقع داشتم عروسیت دعوتم کنی...

تازه دارم می‌فهمم که چرا نه توی تمام این ده سال، که از همون روز اولی که می‌شناسمش یعنی شونزده سال پیش، این‌همه دوستش داشتم. چون شبیه آدمهای دیگه نبود. چون از توقع خالی بود. چون زبونش به کنایه نمی‌چرخید. چون براش مهم نبود که چقدر با هم تفاوت داریم...

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست 

دل به یک لحظه‌ی کوتاه به هم می‌ریزد.

   

---

شاعر: فاضل نظری