شهر من گمشده است...

وسط راه می‌فهمم که تاکسی اشتباهی سوار شدم. پیاده می‌شم. نزدیکترین ایستگاه مترو رو پیدا می‌کنم تا مسیر رفته رو برگردم. از پله‌های مترو که می‌رم پایین، از دور سحر رو می‌بینم. خوشحال می‌شم که تاکسی اشتباهی سوار شده بودم. سحر داره به سمتم میاد. قدمهام رو تند می‌کنم. نزدیکتر که می‌رسم یادم می‌افته که سحر نیست. دو سالی می‌شه که رفته یه گوشه‌ی دیگه‌ی دنیا. قدمهام آروم می‌شه ولی باز هم چشم از دختره بر نمی‌دارم. می‌رسم بهش. سحر نیست...

روی پله‌برقی وایمیسم.  سه تا پله پایینتر از من وایساده. یه لحظه برمی‌گرده و نیمرخش رو می‌بینم. زهراست. پله اول رو با خوشحالی پایین میام. توی پله‌ی دوم یادم می‌افته که زهرا هم شش ماه پیش رفت. پله سوم و چهارم رو با تردید پایین می‌رم. روی پله پنجم وایمیسم و برمی‌گردم و توی صورت دختر نگاه می کنم. زهرا نیست...

می‌رم توی واگن آقایون. دلم نمی‌خواد هیچ آشنای دیگه‌ای رو ببینم. خسته شدم از توهم دیدن آدمهای دوست داشتنی زندگیم. وایسادم نزدیک در. یه مرد مسن سوار می‌شه و یه نگاهی به صندلی‌ها می‌کنه. یهو نگاهش پر از خوشحالی می‌شه. قدمهاش تند می‌شه. با چشمهام دنبالش می‌کنم، می‌ره به سمت مرد مسنی که روی یکی از صندلی ها نشسته و کتاب می‌خونه. می‌ره کنارش و آروم صداش می‌کنه. مرد سرش رو از روی کتاب برمی‌داره. نگاهش می‌کنه. نگاهش پر از شوق می‌شه. می‌ایسته. بغلش می‌کنه و ...

یه جا خونده بودم شهر آدم اونجاییه که وقتی توی خیابونهاش راه می‌ری احتمال دیدن یه آدم آشنا صفر نباشه. با این حساب این شهر دیگه شهر من نیست. هیچ شهری توی دنیا شهر من نیست. شهر من گمشده است...